Jej wspomnienie - Kombi

Nim wstanie świt, rozwieje ranne mgły

Konary nagich drzew, rozpoczną taniec swój

Powietrza świst i nagle ostry chłód

Wyrwały mnie ze snu, rzuciły w światło dnia

Była blisko tak

Że mogłeś czuć Jej dotyk

Powiew warg

W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos

W napięciu tak, czekałem kresu dnia

Wiedziałem, wróci tu, by zabrać mnie w swój świat

Nie dawał mi spokoju obraz Jej

Kolory — fiolet, czerń - splątane siecią gwiazd

Była blisko tak

Że mogłeś czuć Jej dotyk

Powiew warg

W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos

Umykasz, jak zjawa ze snu

W dzień znikasz, by w noc wrócić tu

Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł

Vor der Morgendämmerung bricht der Morgennebel

Äste nackter Bäume, sie werden ihren Tanz beginnen

Die Luft pfiff und plötzlich eine scharfe Kälte

Sie weckten mich auf, warfen mich ans Tageslicht

Dem war sie nahe

Dass man ihre Berührung spüren konnte

Ein Hauch von Lippen

Ihre Stimme hielt dich in einer starken Umarmung

Gespannt, ja, ich wartete auf das Ende des Tages

Ich wusste, dass er zurückkommen würde, um mich in seine Welt zu entführen

Das Bild von ihr störte mich

Farben - lila, schwarz - durch ein Netz von Sternen verstrickt

Dem war sie nahe

Dass man ihre Berührung spüren konnte

Ein Hauch von Lippen

Ihre Stimme hielt dich in einer starken Umarmung

Du rennst davon wie ein Geist aus einem Traum

Du verschwindest tagsüber und kommst nachts hierher zurück

Echt, obwohl dein Lächeln längst verblasst ist