Traffic - Miuosh, Piotr Rogucki

Przeklinam kolejny dzień życia

Gdy ekranu dotykam, gnijąc w korkach

Miejsca, w których zazwyczaj

Na ulicach kipi korporacji orgazm

Nie widać nas przez okna

Okna wież ze szkła i stali

Tacy jak ja i ty są nikim —

My to ci zbyt inni i ci zbyt mali

Ich świat się przewlekle chwali tym

Co wiecznie odpycha mnie od nich

Stoję nieprzytomny, gdy

Masy wyścig mija mój popluty chodnik

Podobno do siebie, jak nigdy wcześniej

Dwa tryby w tym miejskim bezsensie…

Miałem szczęście być tu i pisać

Nie widząc nic z tego, co dzisiaj, nareszcie…

Bogaci najgorszych dzielnic

Margines z amnezją na weekend

Miałem być lepszy, ważniejszy…

Czym się różnię, grzebiąc w tym syfie?

Życie… ulice mają plany, nie dają mapy

Wszyscy mamy to samo w głowach

Każdy z tym gdzie indziej trafi…

Traffic

Trzeba się nauczyć oddychać na zapas

Jak kleszcze… jak kleszcze…

Przechowywać w płucach do ostatniej chwili

Powietrze… powietrze…

Deszcz tnie jak jebnięty już

Trzecią godzinę, ogarnia mnie wkurw

Mam puls wyższy niż empatię

I znane uczucie, że znowu coś tracę, spójrz…

Noc ich wypluła pod galop świtu

Tyle lat każdy walczył o tytuł

Matka ze wstydu by padła —

Nic bardziej nie oszukuje niż prawda…

Ruch znowu mnie spowalnia

Światła ostrzą sekundy

Chcę biec z nimi za zapachem krwi —

Toczący pianę i dumny

Spójrz w nich jak ja

Gdybym tylko umiał coś nagrać…

Jak klony, każdy zniszczony

Czasem ktoś to lepiej ogarnia

Anarchia popycha mnie też tam

Dziwne miejsca w najgorszą porę

Zawsze chciałem normalność przestać

Niczego się bardziej nie boję

Biorą, co swoje… Zza szkła dla nich jestem jak nic

Miliony jest takich…

Muszę być jak oni, skoro muszę być…

Traffic

Trzeba się nauczyć oddychać na zapas

Jak kleszcze… jak kleszcze…

Przechowywać w płucach do ostatniej chwili

Powietrze… powietrze…

Ich verfluche einen weiteren Tag meines Lebens

Wenn ich den Bildschirm berühre, verrotten Staus

Orte, an denen ich normalerweise

Die Straßen sind voller Orgasmen

Durch die Fenster sind wir nicht zu sehen

Die Fenster der Glas- und Stahltürme

Leute wie du und ich sind niemand -

Wir sind zu unterschiedlich und zu klein

Ihre Welt rühmt sich chronisch damit

Was mich immer wieder von ihnen wegtreibt

Ich stehe bewusstlos da

Das Massenrennen passiert mein zerrissenes Pflaster

Anscheinend vor sich hin wie nie zuvor

Zwei Modi in diesem urbanen Unsinn ...

Ich hatte das Glück, hier zu sein und zu schreiben

Endlich nichts von heute sehen ...

Reich in den schlimmsten Vierteln

Rand mit Amnesie für das Wochenende

Ich sollte besser sein, wichtiger ...

Wie wühle ich mich durch diesen Scheiß?

Das Leben… die Straßen haben Pläne, sie geben keine Karte

Wir alle haben dasselbe im Kopf

Jeder von ihnen wird woanders hingehen ...

Verkehr

Atmen muss man vorher lernen

Wie Zecken ... wie Zecken ...

Bis zur letzten Minute in der Lunge belassen

Luft ... Luft ...

Der Regen schneidet schon wie verdammt

In der dritten Stunde werde ich sauer

Ich habe einen Puls höher als Empathie

Und das bekannte Gefühl, dass ich wieder etwas verliere, schau ...

Die Nacht spuckte sie im Galopp der Morgendämmerung aus

Alle haben so viele Jahre um den Titel gekämpft

Mutter aus Scham würde fallen -

Nichts betrügt mehr als die Wahrheit ...

Bewegung bremst mich wieder aus

Lichter schärfen die Sekunden

Ich will mit ihnen dem Blutgeruch nachlaufen -

Schäumer und stolz

Sieh sie an wie ich

Wenn ich nur etwas aufnehmen könnte ...

Wie Klone wird jeder zerstört

Manchmal kann es jemand besser verstehen

Anarchie treibt mich auch dorthin

Seltsame Orte zur schlimmsten Zeit

Ich wollte schon immer der Normalität entfliehen

Ich habe vor nichts mehr Angst

Sie nehmen, was sie haben … Für sie bin ich wie nichts hinter Glas

Es gibt Millionen solcher ...

Ich muss wie sie sein, wenn ich sein muss ...

Verkehr

Atmen muss man vorher lernen

Wie Zecken ... wie Zecken ...

Bis zur letzten Minute in der Lunge belassen

Luft ... Luft ...