Avareh - Siavash Ghomayshi

سفر ها رفتم و اما ، دلم راضی نشد هرگز

پاهام میرفتن این راه و دلم راضی نشد هرگز

نشد قانع که تنهایی، توو کنج غصه می سوزه

میره آروم یک گوشه ، می مونه تا که می پوسه

دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی

همش غرق خودم بودم تو این دریای طوفانی

منو می برد تنهایی، دلم هی دور تر میشد

همه دلتنگیام انگار، فقط هی بیشتر میشد

دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی

همش حبس خودم بودم، یه چار دیواری سنگی

یه زندونی یه آواره، که تقدیرش خیابونه

یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی

همش غرق خودم بودم تو این دریای طوفانی

منو می برد تنهایی، دلم هی دور تر میشد

همه دلتنگیام انگار، فقط هی بیشتر میشد

دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی

همش حبس خودم بودم، یه چار دیواری سنگی

یه زندونی یه آواره، که تقدیرش خیابونه

یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

Ich ging auf Reisen, aber ich war nie zufrieden

Meine Füße gingen diesen Weg und ich war nie zufrieden

Er war nicht davon überzeugt, dass Einsamkeit in der Ecke der Trauer brennt

Geht langsam in eine Ecke, bleibt, bis es verrottet

Mein Herz blieb und meine Aufmerksamkeit folgte diesem langen Weg

Ich ertränkte mich ganz in diesem stürmischen Meer

Es dauert mich allein, mein Herz war immer weiter

All meine Nostalgie schien zuzunehmen

Mein Herz blieb und ich verfaulte im Sumpf der Nostalgie

Ich war ganz mein eigener Gefangener, vier Steinmauern

Ein Gefangener ist ein Vertriebener, dessen Schicksal die Straße ist

Eine bittere Landschaft, die man bis zum Winter sehen kann

Mein Herz blieb und meine Aufmerksamkeit folgte diesem langen Weg

Ich ertränkte mich ganz in diesem stürmischen Meer

Es dauert mich allein, mein Herz war immer weiter

All meine Nostalgie schien zuzunehmen

Mein Herz blieb und ich verfaulte im Sumpf der Nostalgie

Ich war ganz mein eigener Gefangener, vier Steinmauern

Ein Gefangener ist ein Vertriebener, dessen Schicksal die Straße ist

Eine bittere Landschaft, die man bis zum Winter sehen kann