E chiove - Andrea Bocelli

Comm'è stretta 'sta via,

à ‘ggente nun ce.

cape,

se fa ‘na prucessione,

ca cammina chianu chianu.

Nun è muorto nisciuno,

nun è 'o santo e nisciuno,

nun se sente 'na voce

e nun sona 'na campana.

E intanto 'o core aspetta

ca s’arapene 'e funtane.

E chiove, n’capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu’na funa

pe m’a purtà luntano,

pe m’a purtà luntano

addò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n’terra c nisciuno,

vulesse cummannà pe

spremmere ‘e dulure

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce ‘o mare,

pecchè 'o mare è luntano

eppure sta vicino.

Comm'è 'llonga 'sta via,

pecchè nun sponta mai,

se perde dint' 'e 'pprete,

'mmiezo 'e carte arravugliate,

sotto 'a l’evera 'e muro

ca s’arrampeca e 'ggiura,

'e jastemme de’juorne,

‘e serate senza pane.

E intanto 'o core aspetta

ca s’arapene 'e funtane.

E chiove, n’capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu ‘na funa

pe m’a purta luntano,

pe m’a purta luntano

addiò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n’terra e nisciuno

vulesse cummannà pe spremmere ‘e

dulure

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce ‘o mare,

pecchè 'o mare è luntano

eppure sta vicino.

Dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce ‘o mare,

pecchè 'o mare è luntano

eppure sta vicino.

Comm'è stretta 'sta via,

à ‘ggente nun ce.

Kap,

se fa 'na prucessione,

ca cammina chianu chianu.

Nun è muorto nisciuno,

nun è 'o santo e nisciuno,

nun se sente 'na voce

e nun sona 'na campana.

E intanto 'o core aspetta

ca s'arapene 'e funtane.

E chiove, n'capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu’na funa

pe m’a purtà luntano,

pe m’a purtà luntano

addò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n'terra c nisciuno,

vulesse cummannà pe

spremmere 'e dulure

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce 'o mare,

pechè 'o mare è luntano

Eppure Sta Vicino.

Comm'è 'llonga 'sta via,

pechè nun spontan mai,

se perde dint' 'e 'pprete,

'mmiezo 'e carte arravugliate,

sotto 'a l'evera 'e muro

ca s’arrampeca e’ggiura,

'e jastemme de'juorne,

‘e serate senza pane.

E intanto 'o core aspetta

ca s'arapene 'e funtane.

E chiove, n'capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu’na funa

pe m’a purta luntano,

pe m’a purta luntano

addiò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n'terra e nisciuno

vulesse cummannà pe spremmere ‘e

dauer

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce 'o mare,

pechè 'o mare è luntano

Eppure Sta Vicino.

Dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce 'o mare,

pechè 'o mare è luntano

Eppure Sta Vicino.