Gonię Zachód Słońca - Dogas, GPD

Życie wywiera na nas zbyt dużą presję

Zbyt wielu ziomów pije dzisiaj, ma depresję

Zamykam sesję, idę na przód

Wróciłem z Ameryki, Afryki — łapię nastrój

Płynę na statku w przestrzeni dźwięku

Czuję niepokój na tej pustyni zamętu

Kapelusz lęku, różowe okulary

Ta niepewność pcha mnie na przód, chcę widzieć same zmiany

Mgła w oddali, ciemność za plecami

Nie widzę drogi, zostawiam ślady krokami

Oceanami żeglowałem po rozdrożach

Karmiony marzeniami, zapatrzony w polarnych zorzach

Mam zapałkę w ręku, oby wznieciła pożar

Za zimny świat, ledwo trzymam się na nogach

Odnajdę księgę prawd, jeśli tylko zdołam

Siła gwiazd, słoneczny wiatr, niczego mi nie szkoda

Gonię zachód słońca, dążę do zmian

Biorę co mi los da, mam własny plan

Dawne żale zakopałem, nie będę sam

Odnajdę nas w konstelacji gwiazd

Spacer emocji pod wodospadem zmysłów

Nie mogę się uwolnić od życiowych aforyzmów

Mam życie jak z filmu, powiedział mi znajomy

Dla nich pewnie komedia, dla mnie dramat pierwszej wody;

«Nic śmiesznego»

Choć wszyscy boki zrywać

Widziałem jak umiera pasja, schowałem ją wśród sylab

Jak w czasie wojny Żyda pod podłogą, marzenia trzymam

I czekam tylko na to, żeby deski wyrwać

Mea culpa, moja wina, gdy dawne czasy wspominam

Te głupoty za szczyla, nikt nie wiedział, ile warta jest chwila

Za dużo inni pamiętają, za dużo ja zapominam

Za krótko bliscy zostają, kiedy pragniemy ich trzymać

A to, że sny się spełniają znamy z koszmaru życia

Dragi mi nie pomagają, potrzebna mi jest cisza

Lecz kiedy myśli mi krzyczą w głowie jak mandragora

Nieważne co mi powiesz, idę w kierunku słońca

Gonię zachód słońca, dążę do zmian

Biorę co mi los da, mam własny plan

Dawne żale zakopałem, nie będę sam

Odnajdę nas w konstelacji gwiazd

Das Leben übt zu viel Druck auf uns aus

Zu viele Homies trinken heute, sie sind depressiv

Ich schließe die Sitzung, ich mache weiter

Ich bin zurück aus Amerika, Afrika - ich bin in der Stimmung

Ich segle auf einem Schiff im Klangraum

Ich fühle mich unwohl in dieser Wüste der Verwirrung

Angsthut, rosarote Brille

Diese Ungewissheit treibt mich voran, ich will nur Veränderungen sehen

Nebel in der Ferne, Dunkelheit dahinter

Ich kann die Straße nicht sehen, ich hinterlasse Fußspuren

Ich segelte an Kreuzungen über die Ozeane

Gefüttert mit Träumen, die Nordlichter anstarren

Ich habe ein Streichholz in der Hand, möge es ein Feuer entzünden

Für eine kalte Welt kann ich mich kaum auf den Beinen halten

Ich werde das Buch der Wahrheiten finden, wenn ich kann

Die Kraft der Sterne, der Sonnenwind, alles stört mich nicht

Ich jage den Sonnenuntergang, ich strebe nach Veränderungen

Ich nehme, was mir das Schicksal gibt, ich habe meinen eigenen Plan

Ich habe altes Bedauern begraben, ich werde nicht allein sein

Ich werde uns in der Konstellation der Sterne finden

Ein Spaziergang der Emotionen unter dem Wasserfall der Sinne

Ich kann mich nicht von den Aphorismen des Lebens befreien

Ich habe ein Leben wie ein Film, sagte mir ein Freund

Eine Komödie für sie, ein Drama für mich;

«Nichts Lustiges»

Obwohl alle Seiten brechen

Ich sah die Leidenschaft sterben, ich versteckte sie zwischen Silben

Wie während des Krieges eines Juden unter dem Boden bewahre ich meine Träume

Und ich warte nur darauf, dass die Bretter herausgezogen werden

Mea culpa, meine Schuld, wenn ich mich an die alten Zeiten erinnere

Er pisste diese dummen Dinger an, niemand wusste, wie viel ein Moment wert war

Zu viel erinnern sich andere, zu viel vergesse ich

Geliebte bleiben zu kurz, wenn wir sie halten wollen

Und wir wissen, dass Träume aus dem Alptraum des Lebens wahr werden

Drogen helfen mir nicht, ich brauche Ruhe

Aber wenn meine Gedanken in meinem Kopf kreischen wie eine Alraune

Egal was du mir sagst, ich gehe der Sonne entgegen

Ich jage den Sonnenuntergang, ich strebe nach Veränderungen

Ich nehme, was mir das Schicksal gibt, ich habe meinen eigenen Plan

Ich habe altes Bedauern begraben, ich werde nicht allein sein

Ich werde uns in der Konstellation der Sterne finden