Samotność - FRANKO

Siedzę znów sam

W pustym pokoju życia

Tylko wieje deszcz szarych kolorów rozmycia

Ani żywej duszy ani martwego spojrzenia

Tylko blade ściany, bez zrozumienia

Nie ma miłości, nienawiści wokół

Wszystko zanika dziś w ciemności pokoju

Nie chciałem tego, ale mimo wszystko wolę samotność

Niż fałszywą bliskość

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Mozaika życia pochłania już bez reszty

A beznamiętne twarze szarpią nas jak sępy

Gdyby tylko mogli, kradliby marzenia

Dlatego chcę odpłynąć w rejs bez cienia

Nie wiem ile jeszcze wytrzymam na tym świecie

Czuję wielką pustkę, która kwitnie we mnie

Mam jedną prośbę zanim zniknę stąd

Pozwólcie myślom biec na nieznany ląd

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Ich sitze wieder alleine

In einem leeren Wohnzimmer

Es weht nur ein Regen aus grauen, unscharfen Farben

Weder eine lebendige Seele noch ein toter Blick

Nur blasse Wände, ohne Verständnis

Es gibt keine Liebe, keinen Hass

Alles verblasst heute in der Dunkelheit des Raumes

Ich wollte es nicht, aber ich bevorzuge sowieso die Einsamkeit

Als falsche Nähe

Meine Einsamkeit

Du bist immer bei mir

Sogar inmitten der Meere kann ich deine Anwesenheit spüren

Wahrscheinlich haben wir solche traurigen Kinder

Dass wir das Leben manchmal einfach selbst spielen

Das Mosaik des Lebens ist vollkommen einnehmend

Und leidenschaftslose Gesichter zerreißen uns wie Geier

Wenn sie nur könnten, würden sie Träume stehlen

Deshalb will ich ohne Schatten auf Kreuzfahrt gehen

Ich weiß nicht, wie lange ich noch in dieser Welt überleben kann

Ich spüre eine große Leere, die in mir aufblüht

Ich habe eine Bitte, bevor ich hier rauskomme

Lassen Sie Ihre Gedanken ins unbekannte Land schweifen

Meine Einsamkeit

Du bist immer bei mir

Sogar inmitten der Meere kann ich deine Anwesenheit spüren

Wahrscheinlich haben wir solche traurigen Kinder

Dass wir das Leben manchmal einfach selbst spielen