Kraanvogels - Herman Van Veen

Soms denk ik wel dat de soldaten

Die in de oorlogen gevallen zijn

Niet onder witte kruisen zijn begraven

Maar dat zij kraanvogels geworden zijn

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden

Hun hese stemmen roepen in hun vlucht

't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken

Diep in gedachten naar de avondlucht

Daar, in de laatste lichtglans van de schemer

Gaat een vermoeide vogeltrek voorbij

Ik zie een lege plaats in hun geleed’ren

Misschien is dat de plek bestemd voor mij

Als ik met hen de hemel zal bevolken

Voorbijtrek in het schemerend verschiet

Dan zie ik jullie uit de verre wolken

Dan roep ik jullie, die ik achterliet

Soms, soms denk ik wel dat de soldaten

Die in de oorlogen gevallen zijn

Niet onder witte kruisen zijn begraven

Maar dat zij kraanvogels geworden zijn

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden

Hun hese stemmen roepen in hun vlucht

't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken

Diep in gedachten naar de trieste lucht

Manchmal denke ich, dass die Soldaten

Wer in den Kriegen gefallen ist

Nicht unter weißen Kreuzen begraben

Aber dass sie Kraniche geworden sind

Sie rufen uns aus längst vergangenen Zeiten an

Ihre heiseren Stimmen rufen ihren Flug herbei

Vielleicht schauen wir deshalb so oft hin

Tief in Gedanken zum Abendhimmel

Dort, im letzten Licht der Dämmerung

Ein müder Vogelzug vergeht

Ich sehe einen leeren Platz in ihren Reihen

Vielleicht ist das der richtige Ort für mich

Wenn ich mit ihnen den Himmel bevölkern werde

Vorübergehen in die Dämmerungsferne

Dann sehe ich dich aus den fernen Wolken

Dann rufe ich dich, den ich zurückgelassen habe

Manchmal, manchmal denke ich, dass die Soldaten

Wer in den Kriegen gefallen ist

Nicht unter weißen Kreuzen begraben

Aber dass sie Kraniche geworden sind

Sie rufen uns aus längst vergangenen Zeiten an

Ihre heiseren Stimmen rufen ihren Flug herbei

Vielleicht schauen wir deshalb so oft hin

Tief in Gedanken an den traurigen Himmel