Om Wat Applaus - Herman Van Veen

Om wat applaus

Heeft hij vergeten

De godverlaten duisternis

Nooit vermoed en nooit geweten

Hoe wit, hoe leeg de winter is

Alleen de wind

De wind die fluistert

Alleen een steen

Een steen die wacht

Alleen een boom

Een boom die luistert

Naar het water

Water lacht

Hij die zijn hand wou laten heersen

Over dingen, over zand

Draagt op zijn schouders brons en marmer

Wordt gekust door vreemde angst

Alleen de dwaze

Gekken weten

Hun kreten klinken schril en hol

En worden langzaam opgevreten

Door een oude wereldbol

für etwas Applaus

Hat er vergessen

Die gottverlassene Dunkelheit

Nie vermutet und nie gewusst

Wie weiß, wie leer ist der Winter

Nur der Wind

Der Wind, der flüstert

Nur ein Stein

Ein wartender Stein

Nur ein Baum

Ein Baum, der zuhört

Zum Wasser

Wasser lächelt

Er, der seine Hand regieren lassen wollte

Über Dinge, über Sand

Auf seinen Schultern trägt er Bronze und Marmor

Von seltsamer Angst geküsst werden

Nur die Dummen

Verrückte wissen es

Ihre Schreie klingen schrill und hohl

Und werden langsam gegessen

Durch einen alten Globus