Świt! Świt! - Justyna Steczkowska

Dobrze jest uchylić nieco drzwi

Kiedy jeszcze całe miasto śpi

By rozproszył najczarniejszych myśli noc

Promień, co ma czarodziejską moc

Niech niedobre myśli, jakie człowiek krył

Więcej mu nie zabierają sił

Dobrze jest odsłonić okna swe

I na oścież pootwierać je

By przechodzień przypadkowy widzieć mógł

Że nie kryje zła sąsiedzki próg

Świt!

Świt!

Nowy wstaje dzień!

Złota gwiazda dnia rozprasza nocy cień!

Cudowny świt!

Świt!

Czas misternie tka

Losu wątek na osnowie dnia…

Dobrze jest chlebowy rozgrzać piec

I bochenki w nim rumiane piec

Żeby każdy, kto poczuje pierwszy głód

Wiedział jak smakuje chleb i miód

Drżą na rzęsach resztki snu

Usta szepczą: Witaj dniu!

Wszędzie światłości

Więcej, więcej, więcej, więcej

Więc Opatrzności

Człowiek swe powierza ręce

By służyły jak najdłużej mu

Niebo wartość pracy zna —

W dzieciach nam zapłatę da

Krzyku i śmiechu

Więcej, więcej, więcej, więcej

Ileż pośpiechu

Trzeba, by zdążyły ręce

Przygotować wszystko w ciągu dnia

Blask!

Blask!

Blask!

To najdoskonalsza z wszystkich łask!

Światło niesie nam

Dzień, co nigdy nie jest taki sam!

Tak, no tak, no tak!

To od Stwórcy dla człowieka znak

By jasnością tą

Odkryć mógł niepowtarzalność swą!

Dobry dzień się zaczął tu

Zatem witaj dobry dniu!

Ludzi wokoło

Więcej, więcej, więcej, więcej

Wszystkim wesoło

W niebo wyciągają ręce

I śpiewają do utraty tchu:

Dzień, rok, wiek!

Trwa nieodwracalny czasu bieg!

Życie krótko trwa!

Nie urońmy żadnej chwili dnia!

Tak, no tak, no tak!

To olśniewający życia znak —

Tam się zaczął świat

Gdzie światłości wiecznej promień padł!

Es ist gut, die Tür ein wenig zu öffnen

Während die ganze Stadt noch schläft

Um die dunkelsten Gedanken der Nacht abzulenken

Ein Strahl mit magischer Kraft

Lass die schlechten Gedanken eines Mannes verbergen

Sie nehmen ihm nicht mehr seine Kraft

Es ist gut, die Fenster zu öffnen

Und öffne sie weit

Damit ein zufälliger Passant es sehen kann

Dass es keine Schwelle des bösen Nachbarn gibt

Dämmerung!

Dämmerung!

Ein neuer Tag bricht an!

Der goldene Stern des Tages zerstreut den Schatten der Nacht!

Eine wunderbare Morgendämmerung!

Dämmerung!

Die Zeit webt kompliziert

Schicksalsfaden auf der Kette des Tages ...

Es ist gut, den Ofen vorzuheizen

Und die Brote darin bräunten zum Backen

Dass jeder, der den ersten Hunger verspürt

Er wusste, wie Brot und Honig schmeckten

Die Reste des Schlafes zittern an meinen Wimpern

Die Lippen flüstern: Hallo Tag!

Überall Lichter

Mehr, mehr, mehr, mehr

Also Vorsehung

Der Mensch vertraut seine Hände an

Dass sie ihm so lange wie möglich dienen würden

Der Himmel kennt den Wert der Arbeit -

Bei Kindern wird er uns bezahlen

Schreien und lachen

Mehr, mehr, mehr, mehr

Wie viel Eile

Die Hände müssen rechtzeitig sein

Tagsüber alles vorbereiten

Scheinen!

Scheinen!

Scheinen!

Es ist die vollkommenste aller Gefälligkeiten!

Licht trägt uns

Ein Tag, der nie derselbe ist!

Ja ja ja!

Es ist ein Zeichen für den Menschen vom Schöpfer

Diese Klarheit

Er konnte seine Einzigartigkeit entdecken!

Der gute Tag begann hier

Also hallo guten Tag!

Leute herum

Mehr, mehr, mehr, mehr

Alle sind glücklich

Sie strecken ihre Hände zum Himmel

Und sie singen, bis sie außer Atem sind:

Tag, Jahr, Alter!

Es dauert einen irreversiblen Lauf!

Das Leben ist kurz!

Lassen Sie uns keinen Moment des Tages verschwenden!

Ja ja ja!

Es ist ein strahlendes Lebenszeichen -

Die Welt begann dort

Wohin der Strahl des ewigen Lichts fiel!