Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Wir machten uns auf, große Berge zu erobern,

Die Helden der Vergangenheit dienten uns als Vorbilder.

Wir kletterten lange durch den himmelhohen Grat,

mehr als einer fiel dort herunter und fand unten den Tod.

Unterwegs wehte der Wind und Schnee fiel in die Augen,

er war wie gelähmt vor Angst, er nahm ihm die Sinne vor Angst.

Aber niemand hörte auf, selbst in der bösen Stunde,

er ballte die Fäuste und lachte: Hey!

Es ist schön

und nur weniger Sauerstoff ...

Und wir wurden geführt von Hoffnung, Glaube und Wut,

weil es da unten wirklich genug war.

Und es hat sich gelohnt, immer noch zu klettern,

Endlich du selbst sein, aufhören, den Hals zu beugen.

Und während dieser Reise war jeder von uns wie ein Bruder,

obwohl es nicht ohne treulosen Verrat war.

Aber niemand hörte auf, selbst in der bösen Stunde,

er ballte die Fäuste und rief lachend: Hey!

Es ist schön

und nur weniger Sauerstoff ...

Bis nach Tausenden von Versuchen durch das schreckliche Weiß,

Unsere Bemühungen haben sich gelohnt – wir haben unser Ziel erreicht.

Wir fühlten das Pochen der Herzen und den Gipfel unter unseren Füßen,

wo es sicher war, dass niemand vor uns war.

Aber diesmal gab es kein Lachen,

denn alle fielen hier herunter und keuchten heftig.

Und der süße Geschmack des Sieges war seltsam,

Es vergingen einige Augenblicke, bis jemand so krächzte:

Es ist schön

und nur kein sauerstoff ...

Es ist schön

und nur kein sauerstoff ...