Niebo - Anna Maria Jopek

Niebo.

Wierzę w Niebo.

Ono jest.

Byłam tam nie raz.

Potrzebę błękitnego zna wielu z nas.

Wielkie Niebo, czyste Niebo,

Jasny dach naszych ciemnych spraw.

Osłaniaj nas od złego, od lęku zbaw.

Myśli moje, myśli niespokojne nawet w snach

Niech żalu i zawiści nie przynoszą

Próbuję zmienić je w zachwytu krzyk,

W zdumienie, że jestem jeszcze chwilę.

A Niebo, wieczne Niebo

Jeśli jest sumą naszych dusz,

To blisko nam do niego.

Tuż tuż.

Himmel.

Ich glaube an den Himmel.

Es ist.

Ich war mehr als einmal dort.

Viele von uns kennen die Notwendigkeit von Blau.

Großer Himmel, klarer Himmel,

Das helle Dach unserer dunklen Angelegenheiten.

Beschütze uns vor dem Bösen, bewahre uns vor der Angst.

Meine Gedanken, selbst in Träumen unruhige Gedanken

Lassen Sie sich nicht bedauern und beneiden

Ich versuche, sie in einen Freudenschrei zu verwandeln,

In Erstaunen, dass ich noch eine Weile bin.

Und der Himmel, der ewige Himmel

Wenn es die Summe unserer Seelen ist,

Es ist ihm nahe.

Fast hier.