Folklor w opuszczonym mieście - Eldo

Idę przez miasto pełne snu

Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą

I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów

Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją

Myślę o tym, chociaż obcy to problem

Bo moja filozofia mówi by wygrać

I tak na serio to nie pióro, a rewolwer

I powinienem częściej z niego korzystać

Oczy pełne łez…

To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę

Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać

Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska

Dziwna mgła nagle spadła na bruki

Chmury jakby wzięły miasto w objęcia

Z bramy słyszę klarnet i harmonię

Magia co realność pozostawiła w częściach

Patrzyłem na to już wielokrotnie

Losy ludzkie wygrawerowane w bruku

Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie

Płyną tratwą meduzy w oceanie smutku

W dniach widzą tylko upływ udręki

Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec

Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki

Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie

Oczy pełne strachu…

Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko

Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu

I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość

Miasto spało snem sprawiedliwych

Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój

I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy

Myślałem jak duszę ocalić od mroku

Powoli spada kurtyna nocy

Nieuchronnie poranek się zjawia

Z całą swoją mocą, brutalną pozą

Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać

Chyba wolałbym pójść spać już

I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz

Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom

I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała

Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców

Miłość można kupić na kredyt jak wszystko

I będzie tego więcej

Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby

Miasto pobitych dusz odżywa

Powoli rusza w swój chocholi taniec

I uczy jak pośród nędzy wygrywać

By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Ich gehe durch eine Stadt voller Schlaf

Er schläft friedlich unter warmer Bettwäsche

Und jemand lachte, und jemand schlief wieder ein

Als würde er sich mit Hoffnung für immer verabschieden

Ich denke darüber nach, obwohl Aliens ein Problem sind

Denn meine Philosophie ist es zu gewinnen

Im Ernst, es ist kein Stift, es ist ein Revolver

Und ich sollte es mehr nutzen

Augen voller Tränen ...

Es ist der Wind, nicht die Emotionen, die Gedanken werden an die Weichsel gezogen

Verschwinde irgendwo, wo du dir die Beine einquetschen kannst

Obwohl die Seele niemals davon profitieren wird

Plötzlich legte sich ein seltsamer Nebel auf die Bürgersteige

Die Wolken schienen die Stadt zu umarmen

Aus dem Tor höre ich Klarinette und Harmonie

Die Magie dessen, was die Realität in Teilen hinterlassen hat

Ich habe es mir schon oft angeschaut

In das Kopfsteinpflaster eingravierte Menschenschicksale

Die Wege derer, die ihr Leben alleine leben

Sie treiben auf einem Quallenfloß im Ozean der Trauer

In den Tagen sehen sie nur die Qual vorbeiziehen

Sie denken, wann zum Teufel wird dieses Ende kommen

Zu schwach, um ihr Schicksal zu begreifen

Abwesend, also wenn der Lorbeer die Schläfen krönt

Augen voller Angst ...

Entscheidungen wiegen viel, ich verstehe alles

Weil ich an ihrer Stelle war, stand ich auch auf dem Dach

Und der Schmerz schien wichtiger als die Zukunft

Die Stadt schlief den Traum der Gerechten

Ich stieg auf die Wolke, ich fühlte mich ruhig

Und ich wollte heulen, weil ich glücklich war

Ich überlegte, wie ich meine Seele vor der Dunkelheit retten könnte

Der Vorhang der Nacht fällt langsam

Unweigerlich kommt der Morgen

Mit aller Kraft, brutale Pose

Er wird mich mit Gewalt reparieren wollen

Ich glaube, ich gehe lieber schon schlafen

Und aufstehen, wenn der Himmel orange wird

Dieser großartige Konstrukteur, der Gehirne entzündete

Und eine Freiheit, die irgendwo verloren gegangen sein muss

Hope hat heute Nachkommen von Narren

Liebe kann wie alles andere auf Kredit gekauft werden

Und es werden noch mehr

Denn heute sind unsere Bedürfnisse ein Brunnen ohne Boden

Die Stadt der geschlagenen Seelen erwacht zum Leben

Langsam beginnt er mit seinem Chocholi-Tanz

Und es lehrt, wie man mitten in der Armut gewinnt

Die Schnauze vor der nächsten Morgendämmerung zu brechen