Wyspy szczęśliwe - Eldo

Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom

Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom

Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję

Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie

Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć

I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne

Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej

Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je

Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny

I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik

Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle

Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil

Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów

Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu

Kamufluję każdy gest i spojrzenie

Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze

Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne

Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa

Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna

Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?

Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?

Nie będzie żadnych łez na pustych peronach

Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać

To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz

Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym

Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny

A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»

Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy

Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami

Stawiamy ściany przed konsekwencjami

Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Heute legt eine Fähre von unserer kleinen Insel des Glücks ab

Den letzten schneiden sie morgen ab und verschrotten ihn

Wir sollten bleiben, ich habe ein Ticket gefunden und tue immer noch so

Dass ich nichts weiß, dass das Engagement noch lebt

Es tat ein bisschen weh, ich weiß immer noch nicht, ob ich schreien soll oder nicht

Und versuche es zu ändern, obwohl ich weiß, dass es endgültig ist

Die Entscheidung, ich weiß nicht, ob ich die Gründe dafür wissen will

Es ist einfacher, Illusionen zu sammeln und sie ins Wasser zu werfen

Stimmen Sie einfach zu, der Mensch ist frei

Und selbst der schönste Sklave ist wertlos

Wir können nur durch die Summe unserer Momente regieren, und das war's

Der Rest ist durch tausend gleichgültige Meilen getrennt

Es ist eine Tragödie zu leben, ohne die Tatsachen zu akzeptieren

In einen Käfig einsperren, dem Himmel das Licht nehmen

Ich tarne jede Geste und jeden Blick

Das Kartenhaus wartet höflich auf die Vernichtung

Wir bauen unsere glücklichen Inseln

Dann zerstören wir alles in einer Stunde

Wir teilen das Grundstück, wir setzen die Grenze

Die letzte Fähre am Abend lichtet Anker

Wir essen zu Abend, die Luft riecht höflich

Scheinbar normal, aber Gedanken fehlen

Das volle Spektakel, der letzte Akt entfaltet sich

Noch ein Moment, das Ende, langer Applaus und ein Vorhang

Referendum im Kopf - Wissen verraten?

Werfen Sie Ihre Karten auf den Tisch oder werfen Sie alles für sich?

Auf leeren Bahnsteigen wird es keine Tränen geben

Wir können nicht die kleinsten Gesten machen

Es ist zu prätentiös, es ist zu viel, es ist ein Fetisch

Verabschieden Sie sich mit Ja und seien Sie abwesend

Den Alltag hinter sich lassen, die gemeinsame Zeit hinter sich lassen

In der Tat, haben Sie Angst, ohne zu sagen "lass es uns versuchen"

Wir kneifen zusammen und laufen zusammen weg

Vor den Rätseln von morgen, manchmal vor den Leidenschaften

Wir errichten Mauern gegen die Folgen

Wir haben nicht die Kraft, sie zu zerstören, wir sterben langsam

Wir bauen unsere glücklichen Inseln

Dann zerstören wir alles in einer Stunde

Wir teilen das Grundstück, wir setzen die Grenze

Die letzte Fähre am Abend lichtet Anker