Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

Im ewigen Flimmern der Ereignisse

Endlos durch die Zeit wandern

Ich befand mich am Rande der Träume

Vor dem Labyrinth des Schicksals

Bis ich den Tempel des Körpers betrat

Die Tür ist von Gott geöffnet

Ihm zu Ehren, für Ruhm

Die Menschheit begann die Karte

Und ich sollte in Bescheidenheit schön sein

Verschönere alle Orte mit dir selbst

Aber wenn ich zurückblicke - ich stöhne

Ich bin ein so hässlicher Mensch geworden

Wie ein hirnloser Hirte auf den Weiden

Unzählige Rinder grasen

Ich trampelte Grasteppiche zu Tennen

Bis der Schutzengel seine Flügel senkte

Und ich fiel von den triumphalen Türmen des Pathos

Geheimnisse der Intrigen nur durch Verschwörung

Fanfaron Streustaub des Kosmos

Ich entstelle mich, indem ich mich zivilisiere

Und ich fiel von den triumphalen Türmen des Pathos

Geheimnisse der Intrigen nur durch Verschwörung

Fanfaron Streustaub des Kosmos

Ich entstelle mich, indem ich zivilisiere, zivilisiere