Miejska Sprawa - Natalia Nykiel

Widzę Cię rano, wciąż tak samo

Czerwone policzki z dala wyliczają czas

Rozmowa wymieszana z chłodem

Zawierucha zwiewa głosy z uczęszczanych tras

Czuję Cię w parującym świetle

Błękitne kokony imitacją żywią nas

Im więcej chcę, tym bardziej wchodzę

I w ciasnych zakątkach szukam wszystkich swoich spraw

Ktoś porwał mnie samą

Ktoś wrzucił w głębinę rzek

I zamurował telefonujący głos

Czy widzisz to samo?

Czy wpadłeś jak śliwka w sos?

Niewybaczalnie czuć

Gdy komuś braknie tchu

Nie chcę używać słowa miłość

Bo wpadnie jak w studnie

Echem będzie dręczyć nas

Pochopnie znamy się, mijamy

Nie chcemy nic wiedzieć

O kolorze naszych serc

Ktoś porwał mnie samą

Ktoś wrzucił w głębinę rzek

I zamurował telefonujący głos

Czy widzisz to samo?

Czy wpadłeś jak śliwka w sos?

Niewybaczalnie czuć

Gdy komuś braknie tchu

Ich sehe dich morgen früh, immer noch derselbe

Rote Wangen wegzählen der Zeit

Unterhaltung gemischt mit Kälte

Zawierucha bläst Stimmen aus befahrenen Strecken

Ich kann dich im dampfenden Licht spüren

Imitierte blaue Kokons ernähren uns

Je mehr ich will, desto mehr trete ich ein

Und an engen Stellen suche ich alle meine Angelegenheiten

Jemand hat mich alleine entführt

Jemand hat es in die Tiefen der Flüsse geworfen

Und die Telefonstimme wurde zugemauert

Siehst du das genauso

Bist du wie eine Pflaume in eine Soße gefallen?

Du fühlst dich unverzeihlich

Wenn jemand außer Atem ist

Ich möchte das Wort Liebe nicht verwenden

Weil es wie ein Brunnen fallen wird

Die Echos werden uns quälen

Wir kennen uns hastig, wir gehen vorbei

Wir wollen nichts wissen

Über die Farbe unserer Herzen

Jemand hat mich alleine entführt

Jemand hat es in die Tiefen der Flüsse geworfen

Und die Telefonstimme wurde zugemauert

Siehst du das genauso

Bist du wie eine Pflaume in eine Soße gefallen?

Du fühlst dich unverzeihlich

Wenn jemand außer Atem ist