Blues Pudła w Folsom - The Analogs

Słyszę, nadjeżdża, pociąg po szynach toczy się

A ja już zapomniałem, jak piękne słońce jest

Utknąłem w jakimś pudle, marnuję tu swój czas

Chociaż tam, za mur wybrałbym się choć raz

Gdy byłem jeszcze mały, mama mówiła mi:

«Nigdy nie baw się spluwą, masz dobrym chłopcem być»

A ja zabiłem gościa, by poznać kolor krwi

Gdy pociąg dzisiaj gwizdnął, znów pociekły mi łzy

Ja wiem, że pociąg ten pełen bogaczy jest

Palą grube cygara i kawę piją też

Lecz tak musiało być, wolność nie dana mi

Wciąż cierpię, bo chcę tak jak oni wszyscy żyć

Gdy zrzucę już kajdany, pociąg zatrzyma się

Pojadę nim daleko, za horyzontu kres

Gdzie nie ma tego pudła, bo smutku mam już dość -

Syreny kolejowe wreszcie przepędzą go!

Ich höre, es kommt, der Zug fährt auf die Schienen

Und ich habe schon vergessen, wie schön die Sonne ist

Ich stecke in irgendeiner Kiste fest und verschwende hier meine Zeit

Zumindest dort würde ich mindestens einmal über die Mauer gehen

Als ich noch klein war, sagte meine Mutter immer zu mir:

«Spiel niemals mit einer Waffe, du musst ein guter Junge sein»

Und ich habe einen Kerl getötet, um die Farbe des Blutes herauszufinden

Als der Zug heute pfiff, kamen mir wieder die Tränen

Ich weiß, dass dieser Zug voller reicher Leute ist

Sie rauchen dicke Zigarren und trinken auch Kaffee

Aber es musste so sein, Freiheit wurde mir nicht gegeben

Ich leide immer noch, weil ich wie sie alle leben möchte

Sobald ich die Fesseln loslasse, hält der Zug an

Ich werde es weit reiten, jenseits des Horizonts

Wo diese Kiste nicht ist, weil ich den Kummer satt habe -

Die Eisenbahnsirenen werden ihn endlich verjagen!