Marta - Grzegorz Turnau

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze smutniej

Siedzi w otwartym oknie

I czyta stare wiersze

Przebrzmiałe bezpowrotnie

Jak pocałunki pierwsze

Litery drukowane

Przed jej oczami skaczą

W jej sercu niezakochanym

Jesienny dzień się zaczął

Na parapecie wsparta…

Spogląda obojętnie

W ulicę spowszedniałą

Tam gdzie dziewczyny

Skrzętnie

Sprzedają swoje ciało

Spogląda i zazdrości

I w dłoniach oczy chowa

Że nawet takiej miłości

Los jej nie podarował

Nie podarował

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze

Smutniej

An die Fensterbank gelehnt

Sie sitzt in einem blauen Kleid

Es heißt sicher

Sicher Marta

Oder vielleicht sogar noch trauriger

Sie sitzt am offenen Fenster

Und er liest alte Gedichte

Es ist unwiederbringlich vergangen

Wie Küsse zuerst

Gedruckte Briefe

Sie springen vor ihren Augen

In ihrem ungeliebten Herzen

Der Herbsttag hat begonnen

Gestützt auf der Fensterbank ...

Er sieht gleichgültig aus

In den Straßenalltag

Wo die Mädchen sind

Beschäftigt

Sie verkaufen ihren Körper

Er schaut und beneidet

Und er verbirgt seine Augen in seinen Händen

Das sogar solche Liebe

Das Schicksal hat sie ihr nicht gegeben

Er hat nicht gespendet

An die Fensterbank gelehnt

Sie sitzt in einem blauen Kleid

Es heißt sicher

Sicher Marta

Oder vielleicht sogar noch mehr

Schlechter