Марскі чалавек - Крамбамбуля

І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.

Wir haben zu viele Flüsse und Seen,

Und es gibt keine Meere, keine Ozeane.

Und ich habe nichts - und da war ein Mann

Das beendete aus diesem Grund sein Leben.

Hier ist er geboren und aufgewachsen,

Aber das Institut ging zu Schiff,

Alle Ozeane und Meere erobert

Und so kehrte der alte Mann nach Hause zurück.

Er ging, taumelte auf festem Boden,

Angeblich auf wackeligen Schiffen,

Und das Meer sah nicht - die Seele brannte,

Und er löschte das mentale Feuer mit Rum.

So starb er zwischen Seen und Flüssen

Einheimischer, aber schon ein Seemann.

Es liegt in seinem belarussischen Land

Im hölzernen Letzten seines Schiffes.