Największy Teatr Świata - Edyta Geppert, Kroke

Siedzę na twardym krześle

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

Przede mną mroczna scena

Nade mną wielka kurtyna

A przedstawienie zaraz się zacznie

Codziennie się zaczyna

Tragiczni komedianci

Od tylu lat ci sami

Niepowtarzalne stworzą kreacje

Zamieniając się znowu rolami

Ten, który dziś gra króla

Do wczoraj nosił halabardę

A jutro będzie tylko błaznem

Prawa tej sceny są twarde

Premiera za premierą

Pomysłów nie zabraknie

Publiczność zna ich wszystkie sztuczki

A jednak cudów łaknie

Po każdej plajcie antrakt

A po nim znów premiera

I jeszcze większa plajta

A teatr nie umiera

Siedzę na twardym krześle

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

A obok mnie w milczącym tłumie

W cieniu tej wielkiej sceny

Artyści cisi i prawdziwi

Artyści niespełnieni

Nie zagram w tym teatrze

Nie przyjmę żadnej roli

A serce, a co z sercem

A niech tam sobie boli

I każdy nowy sezon

Niech będzie jak pokuta

Stąd przecież wyjść nie można

Więc siedzę jak przykuta

Do tego właśnie miejsca

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

Pode mną smutna ziemia

Nade mną nieba kurtyna

Więc czekam aż Reżyser Niebieski

Ogłosi wielki finał

Nie wierzę, ale patrzę

Ich sitze auf einem harten Stuhl

Im größten Theater der Welt

Ich schaue und traue meinen Augen nicht

Ich glaube es nicht, aber ich schaue

Vor mir liegt eine dunkle Szene

Ein toller Vorhang darüber

Und gleich beginnt die Show

Es beginnt jeden Tag

Tragische Komiker

Dasselbe seit so vielen Jahren

Kreationen werden einzigartig sein

Wieder Rollentausch

Der, der heute den König spielt

Bis gestern trug er eine Hellebarde

Und morgen wird er nur noch ein Narr sein

Die Gesetze dieser Szene sind hart

Premiere nach Premiere

Ideen wird es genug geben

Das Publikum kennt alle ihre Tricks

Doch er sehnt sich nach Wundern

Spucken Sie nach jeder eine Interaktion aus

Und dann wieder die Premiere

Und ein noch größeres Versagen

Und das Theater stirbt nicht

Ich sitze auf einem harten Stuhl

Im größten Theater der Welt

Ich schaue und traue meinen Augen nicht

Ich glaube es nicht, aber ich schaue

Und neben mir in der stillen Menge

Im Schatten dieser großartigen Szene

Die Künstler sind ruhig und real

Unerfüllte Künstler

Ich werde nicht in diesem Theater spielen

Ich werde keine Rolle übernehmen

Und das Herz, was ist mit dem Herzen

Und lass es dort weh tun

Und jede neue Saison

Lass es wie eine Buße sein

Hier kommt man schließlich nicht mehr raus

Also sitze ich angekettet da

An diesen Ort

Im größten Theater der Welt

Ich schaue und traue meinen Augen nicht

Ich glaube es nicht, aber ich schaue

Unter mir ist eine traurige Erde

Der Himmel ist ein Vorhang über mir

Also warte ich auf Director Blue

Er wird das große Finale ankündigen

Ich glaube es nicht, aber ich schaue