Więc Nie Dziw Się - Edyta Geppert, Kroke

Tyle było powitań i rozstań

Tyle było słów: — żegnaj i — zostań

Karuzele, niedziele i sny

Niepokoje, tych dwoje — to my…

Jakieś burze, podróże, Bóg — wie — co

Jakieś gwiazdy, co dziś już nie świecą

Tam za lasem, za czasem, za snem

Zapodziały się… Gdzie… Boja wiem…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Tylko pomyśl i spójrz, co się święci:

Przypływają na tratwie pamięci

Ci, co spali w głębokich mych snach

Na ich dnie spoczywali jak piach…

Może znowu wynurzy się z marzeń

Jakiś nikt, jakiś ktoś się ukaże

Ten, co czekał tak długo w mym śnie —

I nie pozna, nie pozna już mnie…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Es gab so viele Begrüßungen und Abschiede

Es waren so viele Worte: - Auf Wiedersehen und - Bleiben

Karussells, Sonntage und Träume

Sorgen, diese beiden - das sind wir ...

Einige Stürme, Reisen, Gott – weiß – was

Einige Sterne, die heute nicht leuchten

Hinter dem Wald, hinter der Zeit, hinter dem Schlaf

Sie haben sich verirrt ... Wo ... ich fürchte, ich weiß ...

Seien Sie also nicht überrascht, dass es manchmal so ist

Ich strenge meine Augen an und will finden

Sogar eine leichte Spur dieser verlorenen Stunden

Längst verflogen wie Rauch

Seien Sie also nicht überrascht, dass es manchmal unerwartet kommt

Ferne Tage, neblig mit der Zeit

Sie werden die Welt verdunkeln, wenn ich sie wieder anschaue

Ein Vergrößerungsglas durch dumme Tränen

Denken Sie einfach nach und sehen Sie, was los ist:

Sie kommen auf einem Floß der Erinnerung

Diejenigen, die in meinen tiefen Träumen geschlafen haben

Auf ihrem Grund ruhten sie wie Sand ...

Vielleicht würde er wieder aus seinen Träumen auftauchen

Jemand, jemand, jemand wird erscheinen

Derjenige, der so lange in meinem Traum gewartet hat -

Und er wird mich nicht kennen, er wird mich nicht mehr kennen ...

Seien Sie also nicht überrascht, dass es manchmal so ist

Ich strenge meine Augen an und will finden

Sogar eine leichte Spur dieser verlorenen Stunden

Längst verflogen wie Rauch

Seien Sie also nicht überrascht, dass es manchmal unerwartet kommt

Ferne Tage, neblig mit der Zeit

Sie werden die Welt verdunkeln, wenn ich sie wieder anschaue

Ein Vergrößerungsglas durch dumme Tränen