Rozpacz - The Analogs

Czuję ją wieczorem, deszcz zalewa oczy

Płynie po asfalcie prosto do rynsztoka

Czuję w oddechu, gdy chcesz mnie całować

W porannych gazetach, napisanych słowach

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

Czuję ją zmęczony, jadąc w dal pociągiem

Patrząc się na ludzi, którzy są koło mnie

Widzę ją w odbiciu, w mojej szarej twarzy

Nic się już nie zmieni, nic się nie wydarzy

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

To gorsze niż ból, gdy tracisz kochankę

Kiedy mówisz «żegnaj», odchodzi na zawsze

Rozpacz jest mą drogą, nigdy się nie kończy

Jest ze mną zawsze do samego końca

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

Ich spüre es am Abend, der Regen flutet meine Augen

Sie mündet direkt auf dem Asphalt in die Rinne

Ich kann meinen Atem spüren, wenn du mich küssen willst

In den Morgenzeitungen, geschriebene Worte

Die Tränen fallen von selbst, ich kann sie nicht aufhalten

Innerlich spüre ich, wie mich die Verzweiflung zerreißt

Und selbst bei dir kann ich nicht vergessen

Sie steckte wie ein Messer in meinem Griff

Ich spüre sie müde, während ich weit mit dem Zug fahre

Betrachte die Menschen um mich herum

Ich kann sie im Spiegel sehen, in meinem grauen Gesicht

Nichts wird sich mehr ändern, nichts wird passieren

Die Tränen fallen von selbst, ich kann sie nicht aufhalten

Innerlich spüre ich, wie mich die Verzweiflung zerreißt

Und selbst bei dir kann ich nicht vergessen

Sie steckte wie ein Messer in meinem Griff

Es ist schlimmer als der Schmerz, deinen Geliebten zu verlieren

Wenn du dich verabschiedest, vergeht es für immer

Verzweiflung ist mein Weg, sie endet nie

Er ist immer bei mir bis zum Schluss

Die Tränen fallen von selbst, ich kann sie nicht aufhalten

Innerlich spüre ich, wie mich die Verzweiflung zerreißt

Und selbst bei dir kann ich nicht vergessen

Sie steckte wie ein Messer in meinem Griff