Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Der endlose Abgrund öffnet seine Tore

Ein Blitz durchbohrt unseren Körper

Eisiges Flüstern verbrennt unser Blut

Unsere Welt ist in Terror gehüllt

Denn in uns ist wenig Licht, dafür mehr Nächte

Die auf den Flügeln ihres Raben kommt

Mit dem Staub seiner schwarzen Federn wieder zu fallen

Und bedecke die Welt mit der Kühle seines dunklen Blicks

Momente, die uns noch verraten können

Eine Reise, die zu den Sternen führt

Seelenlos, dem Untergang geweiht

Die Rotation der Sonne ist unser Horizont

Aber wir haben uns gefunden

Die Vergangenheit ist jetzt Teil der Zukunft

Der Abgrund, der die Schöpfung überlebt hat

Vor der letzten Mission gibt es kein Zurück mehr

Der endlose Abgrund öffnet seine Tore

Ein Blitz durchbohrt unseren Körper

Eisiges Flüstern verbrennt unser Blut

Unsere Welt ist in Terror gehüllt

Denn in uns ist wenig Licht, dafür mehr Nächte

Die auf den Flügeln ihres Raben kommt

Mit dem Staub seiner schwarzen Federn wieder zu fallen

Und bedecke die Welt mit der Kühle seines dunklen Blicks

Im Sternbild Eis überbelichtet

Jeder Tag hier ist ewig

Betrachten wir unser Leben mit einem nachsichtigen Auge

Schweigend die kreisenden Sterne betrachten

Wir sind mit Sternenstaub befreundet

Wir atmen hier kosmischen Frost ein

Kühl, bewegungslos ist unser ewiges Dasein

Unsere Gesichter sind kühl und würdevoll ...

Denn in uns ist wenig Licht, dafür mehr Nächte

Die auf den Flügeln ihres Raben kommt

Mit dem Staub seiner schwarzen Federn wieder zu fallen

Und bedecke die Welt mit der Kühle seines dunklen Blicks