Z Pamietnika - Grzegorz Turnau

Dziś przyszła ona, której nie znam

Cała spłakana uśmiechami

I jak najbardziej wymyślona

Ja jak najbardziej nudny dla niej

Wylała kawę na sukienkę

Ja umierałem w pustej głowie

Jeżeli zadał bym pytanie

Może nadeszła by odpowiedź

Ale mój biedny głos się upił

I leżał w tle pod gazetami

— pan to jest rzeczywiście głupi

Więc byłem także głupi dla niej

Zaczęła czytać moje listy

Też całkowicie wymyślone

Przynajmniej pismo mam przejrzyste

Choć w głowie całkiem przewrócone

Zjedliśmy listy na kolację

A potem długo stałem w oknie

Głowa mi spadła na akację

I na gałęzi dotąd moknie

Heute kam sie, die ich nicht kenne

Alle weinen mit einem Lächeln

Und komplett erfunden

Ich bin am langweiligsten für sie

Sie verschüttete Kaffee auf ihrem Kleid

Ich starb in einem leeren Kopf

Wenn ich eine Frage gestellt habe

Vielleicht würde eine Antwort kommen

Aber meine arme Stimme wurde betrunken

Und er lag im Hintergrund unter den Zeitungen

- du bist wirklich dumm

Also war ich auch dumm zu ihr

Sie fing an, meine Briefe zu lesen

Auch komplett geschminkt

Wenigstens ist meine Handschrift klar

Obwohl völlig verärgert im Kopf

Wir aßen unsere Briefe zum Abendessen

Und dann stand ich lange am Fenster

Mein Kopf fiel auf die Akazie

Und es ist immer noch nass auf dem Ast