Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Wer ging im Morgengrauen

Aber sie werden nie wiederkommen

Sie haben ihre Spuren auf der Welle hinterlassen -

Dann fällt eine Granate tief ins Meer

Schön wie versteinerte Lippen

Diejenigen, die den Sandweg entlang gingen

Aber sie kamen nicht an die Fensterläden

Obwohl die Dächer schon sichtbar waren -

Sie haben einen Unterschlupf in der Luftglocke

Und wer wird nur Waisen sein

Ein Kühlraum, ein paar Bücher

Leere Tintenfass weiße Karte -

Sie sind wirklich nicht tot

Ihr Flüstern durch die Büsche geht bis zur Tapete

Ein flacher Kopf lebt in der Decke

Aus der Luft das gemahlene Kalkwasser

Sie machten das Paradies zu ihrem Engel des Windes

Er wird das Fleisch in seiner Hand reiben

Sie werden diese Welt über die Wiesen tragen

Sie werden diese Welt über die Wiesen tragen

Sie werden diese Welt über die Wiesen tragen

Sie werden diese Welt über die Wiesen tragen