Włóczędzy - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Wchodzimy z twarzami zdrowymi od mrozu,

Siadamy przy ogniu tańczącym z radości.

Ścieramy z nadgarstków odciski powrozów,

Wołamy o wino i chleb i tłustości,

Spod ścian patrzą na nas w milczeniu miejscowi

Napięci, na wszystko gotowi.

Wchłaniamy łapczywie wielkimi kęsami,

Łykamy alkohol aż warczy nam w grdykach,

Bekniemy czasami, pierdniemy czasami,

Aż z ław w ciepło wzbija się woń wędrownika

I płynie pod ściany miejscowych, jak ręka

Co mówi — przestańcie się lękać.

Co mówi — przestańcie się lękać.

x2

Śpiewamy piosenki o drodze i pracy,

O braku pieniędzy i braku miłości,

Podnoszą się ze snu miejscowi pijacy,

Słuchają oczami rozumnej przeszłości,

Ktoś wstanie, podejdzie, zapyta — kto my?

— My dzieci wolności, bezdomne my psy.

Przysiada się stawiać i pytać nieśmiało

Gdzie dobrze, gdzie lepiej, a gdzie pieniądz rośnie?

I plączą się cienie pod niską powałą

I coraz jest ciaśniej i duszniei i głośniej,

Bo oto włóczędzy z przeszłością swą mroczną

Dla ludu się stają wyrocznią.

Dla ludu się stają wyrocznią.

x2

Mówimy o wojnach w dalekich krainach,

Zmyślamy, bogactwa zdobyte, stracone,

Słuchają, jak mszy, dolewają nam wina,

I dziewki przysiada się też, ośmielone,

Do ognia dorzuci przebiegły gospodarz:

Noc długa korzyści mu doda.

Rozgrzani, snujemy niezwykłą opowieść

Zazdroszcząc im tego, że tacy ciekawi,

Choć mają, co każdy tak chciałby mieć człowiek,

A za — byle co — już gotowi zastawić

By włóczyć się, szukać i błądzić, jak my

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

x2

Pijemy i każdy już ma coś na oku —

Ten nocleg w piekarni, ten pannę piersiastą;

Świt znajdzie nas znowu za miastem na stoku.

Gdzie nikt tak naprawdę nic nie ma na własność,

A im pozostanie piosenka i sny:

«My dzieci wolności, bezdomne my psy»…

Wir treten ein mit frostgesunden Gesichtern,

Wir sitzen am Feuer und tanzen vor Freude.

Wir reiben die Abdrücke der Seile von unseren Handgelenken,

Wir schreien nach Wein und Brot und Fett,

Die Einheimischen beobachten uns schweigend unter den Mauern

Angespannt, zu allem bereit.

Wir nehmen gierig mit großen Bissen auf,

Wir schlucken Alkohol, bis er in unseren Birnen knurrt,

Wir rülpsen manchmal, wir furzen manchmal

Der Duft des Wanderers steigt von den Bänken in die Wärme

Und es fließt wie eine Hand zu den Wänden der Einheimischen

Was er sagt - hör auf, Angst zu haben.

Was er sagt - hör auf, Angst zu haben.

x2

Wir singen Lieder über die Straße und die Arbeit,

Über kein Geld und keine Liebe

Einheimische Betrunkene steigen aus dem Schlaf,

Sie hören mit den Augen einer rationalen Vergangenheit zu,

Jemand wird aufstehen, kommen und fragen - wer sind wir?

- Wir Kinder der Freiheit, wir sind heimatlose Hunde.

Er setzt sich hin, um aufzustehen und schüchtern zu fragen

Wo ist gut, wo ist besser und wo wächst Geld?

Und Schatten, die sich unter der niedrigen Decke verhedderten

Und es wird enger und steifer und lauter

Denn hier sind Landstreicher mit dunkler Vergangenheit

Sie werden zu einem Orakel für die Menschen.

Sie werden zu einem Orakel für die Menschen.

x2

Wir sprechen über Kriege in fernen Ländern,

Wir denken, Reichtum gewonnen, verloren,

Sie hören Messen, schenken uns Wein ein,

Und die Mädchen sitzen auch, ermutigt,

Der listige Gastgeber wird dem Feuer hinzufügen:

Eine lange Nacht wird zu seinen Vorteilen beitragen.

Heiß, wir erzählen eine erstaunliche Geschichte

Sie beneidend, weil sie so neugierig sind,

Obwohl sie haben, was jeder haben möchte,

Und für - alles - bereit zu verpfänden

Umherzustreifen und zu suchen und zu wandern wie wir es tun

Und lebe ohne Jahreszeiten, ohne Tage und Nächte.

Und lebe ohne Jahreszeiten, ohne Tage und Nächte.

x2

Wir trinken und jeder hat schon ein Auge für etwas -

An jenem Abend in einer Bäckerei wurde diese gestillt;

Dawn findet uns außerhalb der Stadt am Hang wieder.

Wo niemand wirklich etwas besitzt

Und sie werden ein Lied und Träume haben:

"Wir Kinder der Freiheit, wir sind heimatlose Hunde" ...