Tajemniczy uśmiech - Marek Grechuta

W każdym starszym mieście znajdziesz takie domy

Które stoją kilka wieków niewzruszone

Zapatrzy się w okno cichy nieznajomy

I ujrzy jak ktoś też patrzy w jego stronę

Kobieta ubrana z tamtych lat żywotnych

Lekko się uśmiecha, niepewna przybysza

Wykrzykujesz nagle imię jej gwałtownie-

Gioconda!

Lecz w oknie pustka, wokół cisza

Gioconda to ona przemyka

Po pięknych krużgankach, przestronnych komnatach

Tam gdzie łuk odcieni, tam gdzie bazylika

Gdzie zdobne portale arkadów kantata

To jej, to jej uśmiech zyskał sobie sławę

Dzisiaj znam plakaty z uśmiechem pełniejszym

Reklamują pastę, papierosy, kawę

Sukienki, obuwie o kształcie piękniejszym

I jeszcze do tego samochód na trawie

Samolot w obłokach, rakietę na księżyc

Jak na Leonarda Da Vincii wystawie

Pomysłów dawniejszych

Gioconda jej uśmiech na twarzy

Świat cudów techniki nieśmiało nam wieszczy

O którym od wieków człowiek ciągle marzy

Byleby to nie był jednak świat złowieszczy

Idziesz przez te bramy które znają wieki

Patrzysz na podwórka, balkony zmurszałe

Widzisz jak przepływa tędy czas kaleki

I jak dawne piękno staje się niestałe

A kiedy zupełnie rozpadnie się w nicość

Ten świat starych murów, bo był przestarzały

Przypomni się wtedy smutne, blade lico

I uśmiech już wtedy bardziej zrozumiały

Gioconda to ona przemyka

Po pięknych krużgankach, przestronnych komnatach

Tam gdzie łuk odcieni, tam gdzie bazylika

Gdzie zdobne portale arkadów kantata

Solche Häuser findet man in jeder Altstadt

Die seit mehreren Jahrhunderten unerschütterlich stehen

Der schweigende Fremde wird das Fenster anstarren

Und er wird auch jemanden sehen, der in seine Richtung schaut

Eine Frau, gekleidet aus diesen Lebensjahren

Sie lächelt leicht, unsichere Neuankömmling

Plötzlich schreist du ihren Namen heftig

Gioconda!

Aber es ist nichts im Fenster, es ist still

Gioconda, sie schleicht sich an

Rund um schöne Kreuzgänge, geräumige Kammern

Wo der Schattenbogen ist, da ist die Basilika

Wo sind die Zierportale der Kantatenarkaden

Sie ist es, es ist ihr Lächeln, das sich einen Namen gemacht hat

Heute kenne ich Plakate mit einem volleren Lächeln

Sie werben für Paste, Zigaretten, Kaffee

Kleider, Schuhe mit einer schöneren Form

Plus ein Auto auf dem Rasen

Flugzeug in den Wolken, Rakete zum Mond

Wie bei der Leonardo-Da-Vincia-Ausstellung

Ältere Ideen

Gioconda ihr Lächeln auf ihrem Gesicht

Die Welt der technologischen Wunder erzählt er uns schüchtern

Davon träumen die Menschen schon seit Ewigkeiten

Solange es keine finstere Welt war

Du gehst durch diese Tore, die Jahrhunderte kennen

Sie schauen auf die Höfe, die Balkone sind morsch

Du siehst, wie verkrüppelt die Zeit so vergeht

Und wie die alte Schönheit unbeständig wird

Und wenn es vollständig ins Nichts zerfällt

Diese Welt der alten Mauern, weil sie veraltet war

Dann wird das traurige, blasse Gesicht in Erinnerung gerufen

Und das Lächeln war damals verständlich

Gioconda, sie schleicht sich an

Rund um schöne Kreuzgänge, geräumige Kammern

Wo der Schattenbogen ist, da ist die Basilika

Wo sind die Zierportale der Kantatenarkaden