Przeczucie / Cztery pory niepokoju - Jacek Kaczmarski

«Wiosną lody ruszyły, Panowie Przysięgli.»

Zakwitają pustynie, śnieg się w słońcu zwęglił,

Bóg umiera na Krzyżu, ale zmartwychwstaje,

Kurczak z pluszu wysiedział Wielkanocne Jaje,

Baran z cukru nie martwi się losu koleją,

Świtem ptaki w niebieskim zapachu szaleją.

Tyle razy to wszystko już się wydarzyło,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w miłość?

— Bo za oknem wiosenny wiatr drzewami szarpie,

Budzą się do pracy upiory i harpie;

Nie ufaj w wieczory, wstań, zaciągnij story —

Upiory i harpie, harpie i upiory…

Latem cierpkie owoce pęcznieją słodyczą,

W tańcu pracy pszczoły na urodzaj liczą,

Słońce szczodrze wytrząsa swoją gęstą grzywę

Na ludzi ospałych, na miasta leniwe.

Matka Boska się pławi w złocie i zieleniach,

Pustoszeją w święto narodowe więzienia —

Tak co roku nas lato spokojem kołysze,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w ciszę?

— Bo za oknem grzmot się ściga z błyskawicą,

W letnią burzę tańczą Wodnik z Topielicą -

Zakochani w zbrodni, ofiar wiecznie głodni —

Wodnik i Topielica, Topielica i Wodnik.

Jesień kładzie słoneczne wspomnienia w słoiki,

Pachną zioła, pęcznieją worki i koszyki,

Przyjaciele wracają z podróży dalekich,

Obmywają stopy w nurcie własnej rzeki.

Pod wieńcem i zniczem usypiają zmarli

Zapomniawszy już o tym, co życiu wydarli,

Poeci o jesieni powielają sztampy,

Więc dlaczego przed strachem — zapalamy lampy?

— Bo za szybą jesienna ulewa zajadła,

Podchodzą do okien strzygi i widziadła.

Odwróć się od szyby, rozmawiaj na migi —

Strzygi i widziadła, widziadła i strzygi…

Zima dzieli istnienia na czarne i białe,

Zimą ciało ogrzejesz tylko innym ciałem,

Paleniska buzują, ciemnieją kominy,

Gęsim puchem piernaty wabią i pierzyny.

Trzej Królowie przybędą Panu bić pokłony,

Złożą dary bogate na wiechciu ze słomy,

Już lat dwa tysiące powraca to święto,

Więc skąd nad stołami milczące memento?

— Bo za oknem śnieżyca, chichoty i wycie,

Przed którymi na próżno chowamy się w życie.

Ten niepokój dopadnie nas zawsze i wszędzie —

Pamiętamy, co było

Więc wiemy — co będzie.

«Im Frühling ist das Eis dran, meine Herren.»

Die Wüsten blühen, der Schnee ist in der Sonne verkohlt,

Gott stirbt am Kreuz, steht aber wieder auf,

Das Plüschhuhn hat die Ostereier ausgebrütet,

Der Zuckerbock macht sich keine Sorgen um das Schicksal auf der Schiene,

Im Morgengrauen spielen die Vögel im blauen Geruch verrückt.

So oft ist alles schon passiert

Warum verstecken wir uns also in Liebe vor Angst?

- Weil draußen vor dem Fenster der Frühlingswind an den Bäumen zerrt,

Gespenster und Harpyien erwachen zur Arbeit;

Vertraue nicht auf die Abende, steh auf, zeichne deine Geschichten -

Die Geister und Harpyien, die Harpyien und die Geister ...

Im Sommer quillt die herbe Frucht vor Süße,

Im Tanz der Arbeit zählen Bienen auf Fruchtbarkeit,

Die Sonne schüttelt großzügig ihre dicke Mähne

Für faule Menschen, für faule Städte.

Unsere Liebe Frau sonnt sich in Gold und Grün,

Pustoszeją am Nationalfeiertag des Gefängnisses -

So wiegt uns der Sommer jedes Jahr mit Frieden,

Warum also verstecken wir uns schweigend vor Angst?

- Denn draußen vor dem Fenster jagt Donner mit Blitz,

Aquarius und Topielica tanzen im Sommersturm -

In Verbrechen verliebt, Opfer sind immer hungrig -

Wodnik und Topielica, Topielica und Wodnik.

Der Herbst bringt sonnige Erinnerungen in Gläser,

Kräuter riechen, Taschen und Körbe schwellen an,

Freunde kehren von fernen Reisen zurück,

Sie waschen ihre Füße in der Strömung ihres eigenen Flusses.

Die Toten werden unter dem Kranz und der Kerze eingeschläfert

Nachdem sie vergessen hatten, was sie aus ihrem Leben gerissen hatten,

Herbstdichter duplizieren Klischees,

Warum also zünden wir die Lampen gegen die Angst an?

- Denn hinter dem Glas hat der Herbstregen gefressen,

Sie gehen zu den Striegenfenstern und den Sehern.

Wende dich vom Glas ab, rede auf Schildern -

Strigoi und Sichtungen, Sichtungen und Strigoi ...

Der Winter teilt das Leben in Schwarz und Weiß,

Im Winter wärmst du deinen Körper nur mit einem anderen Körper,

Kamine brüllen, Schornsteine ​​verdunkeln sich,

Gänsedaunen locken und Federn.

Die drei Könige werden zum Herrn kommen, um sich niederzuwerfen,

Sie werden reiche Geschenke auf einer Strohpfanne machen,

Seit zweitausend Jahren ist dieser Feiertag zurückgekehrt,

Woher kam also das stille Andenken über den Tischen?

- Weil draußen vor dem Fenster ein Schneesturm tobt, kichert und heult,

Vor denen wir uns im Leben vergebens verstecken.

Diese Angst wird uns jederzeit und überall erwischen -

Wir erinnern uns, was war

Wir wissen also - was passieren wird.