Ambasadorowie - Jacek Kaczmarski

Jeszcze pod ręką globus — z taką mapą świata

Na jaką stać strategie, plany i marzenia

Jeszcze insygnia władzy, sobolowa szata

Gęsty trefiony włos i ręki gest bez drżenia

Jeszcze w zasięgu dłoni zegar, jeszcze wcześnie

Pewności siebie ruch wskazówki nie odbiera

Wzrok — lustro duszy — widzi wszystko nawet we śnie

Któremu spokój niesie Cyfra i Litera

Tyle zrobili już jak na swe młode lata

Ulega dziejów wosk ich nieomylnym śladom —

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Dyskretny przepych — tylko echem dostojeństwa

Turecki dywan, włoska lutnia — znak obycia

W milczących ustach bezwzględnego smak zwycięstwa

W postawach — wielkość - osiągnięta już za życia

Ciężka kotara obu wspiera tym co kryje

Patrzą przed siebie śmiało, pewni swoich racji

Wszak dyplomacja włada wszystkim dziś - co żyje

A oni — kwiat szesnastowiecznej dyplomacji!

Nie wiedzą, co to ból, co dżuma, albo katar

Zachciankom wielkich — świat uczyni zawsze zadość!

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Lecz w nastrojonej lutni nagle struna pęka

I żółkną brzegi kart w otwartej wiedzy księdze…

Za krucyfiksem błądzi mimowolnie ręka

Strzałka zegara iść zaczyna coraz prędzej!

Straszliwy kształt przed nimi zjawia się w pół kroku

I niszczy spokój — czy artysta się wygłupia?

Nie, to nie żart!

Na kształt ten trzeba spojrzeć z boku!

Żeby zobaczyć jasno, że to czaszka trupia!

Byli — i nie ma ich, ach — cóż za wielka strata!

Jak nazywali się?

Któż dzisiaj tego świadom?

Ach!

George de Selve!

Obiecujący dyplomata…

Ach!

Jean de Dinteville, francuski ambasador…

Der Globus ist immer noch zur Hand - mit einer solchen Weltkarte

Welche Strategien, Pläne und Träume sich leisten können

Ein weiteres Insigne der Macht, ein schwarzes Gewand

Dichtes, stacheliges Haar und eine Handbewegung ohne Zittern

Die Uhr steht noch, es ist noch früh

Das Vertrauen in die Cue-Bewegung nimmt nicht zu

Das Sehen – der Spiegel der Seele – sieht auch im Traum alles

Wessen Frieden die Zahl und der Buchstabe bringen

Sie haben schon so viel für ihre jungen Jahre getan

Das Wachs geht in seinen unverkennbaren Spuren der Geschichte verloren -

Das ist George de Selve – ein vielversprechender Diplomat

Und Jean de Dinteville - der französische Botschafter

Dezenter Glamour – nur ein Echo der Würde

Türkischer Teppich, italienische Laute - ein Zeichen der Vertrautheit

In stillen Lippen der Geschmack des absoluten Sieges

In Einstellungen - Größe - im Leben erreicht

Der schwere Vorhang trägt beides, was er verbirgt

Sie schauen nach vorn, im Vertrauen auf ihre Gerechtigkeit

Schließlich regiert die Diplomatie alles, was heute lebt

Und sie - die Blüte der Diplomatie des sechzehnten Jahrhunderts!

Sie kennen keine Schmerzen, Seuchen oder Schnupfen

Die Launen der Großen – die Welt wird immer befriedigen!

Das ist George de Selve – ein vielversprechender Diplomat

Und Jean de Dinteville - der französische Botschafter

Aber bei einer gestimmten Laute reißt plötzlich die Saite

Und die Ränder der Karten vergilben im offenen Wissen des Buches ...

Eine Hand wandert unwillkürlich hinter das Kruzifix

Der Uhrenpfeil startet immer schneller!

Die schreckliche Gestalt vor ihnen kommt in einem halben Schritt

Und es zerstört den Frieden – albert der Künstler herum?

Nein, das ist kein Scherz!

Diese Form muss man von der Seite betrachten!

Nur um klar zu sehen, dass es der Schädel eines Toten ist!

Sie waren - und sie sind weg, ach - was für eine Verschwendung!

Wie hießen sie?

Wer ist sich dessen heute bewusst?

Ah!

Georg von Selve!

Vielversprechender Diplomat ...

Ah!

Jean de Dinteville, französischer Botschafter ...