Autoportret Witkacego - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Patrzę na świat z nawyku

Więc to nie od narkotyków

Mam czerwone oczy doświadczalnych królików

Wstałem właśnie od stołu

Więc to nie z mozołu

Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków

Więc nie z myśli fermentu

Mam odstające uszy naiwnych konfidentów

Wszędzie węszę bandytów

Więc nie dla kolorytu

Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym

I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym

W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą

Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję

I dlatego wciąż żyję

Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie

Więc mnie za to nie kopcie

Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana

Zatem w wieczór i z rana

Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana

Zagłady świata się boję

Więc dla poprawy nastroju

Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę

Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę

Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego

Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Ich betrachte die Welt aus Gewohnheit

Also nicht von Drogen

Ich habe die roten Augen von Versuchskaninchen

Ich bin gerade vom Tisch aufgestanden

Also nicht vor Schmerzen

Meine Lippen sind von hungrigen Mongolen geschürzt

Ich höre nicht auf Worte, sondern auf Töne

Also nicht aus gärenden Gedanken

Ich habe die abstehenden Ohren naiver Informanten

Ich schleiche mich überall um Banditen herum

Also nicht für Farbe

Ich habe den typischen Nasenschatten eines ungerecht behandelten Semiten

Ich sehe die Form der Dinge in ihrem wesentlichen Sinn

Und das macht mich großartig und einmalig

Im Gegensatz zu dir, der vergeben wird

Du bist das Gedicht eines Idioten in einem Vervielfältiger

Mein Nacken ist ziemlich steif

Deshalb lebe ich noch

Diese Politik steckt für mich im Kristalldreck

Mein Verstand ist so hart wie meine Ellbogen

Also treten Sie mich nicht dafür

Diese roten Nägel sind für mich eine Revolution

Empfindlich ist wie eine Membran

Also abends und morgens

Ich zittere wie eine herausgerissene Aalmilz

Ich fürchte die Zerstörung der Welt

Also für bessere Laune

Ich schreie wie ein Kind in einem dunklen, geschlossenen Raum

Ich ersticke und ersticke mehr als du

Öfter als du will ich noch nicht leben, aber ich muss

Aber ich lasse mich von niemandem anfassen, und das ist der Grund

Wenn es nötig ist, werde ich Witkacy selbst aus der Welt nehmen