Ballada o powitaniu - Jacek Kaczmarski

Dzień jasny, chociaż mroźny, słońce świeci z góry

Niebo błękitne, żadnej nie ma na nim chmury

Dumnie wisi nad portalem jakiejś bramy

Napis biało-czerwony: «Serdecznie witamy!»

Staliśmy rzędem równym wzdłuż głównej ulicy

Uczniowie, matki, żony, ciecie, robotnicy

Szpaler milicji sprawnie nas zorganizował

By nie wystawała czyjaś ręka albo głowa

Tam, gdzie ja stałem z boku i machałem spontanicznie

Stały dwa przedszkolaki wyglądając ślicznie

One miały zrobić gościom stop nieprzewidziane

Bo nieprzewidziane było też przygotowane!

Po trzech godzinach z dala usłyszałem wrzawę

Podniosłem chorągiewkę, zamachałem z wprawą!

Temperatura wzrosła, podniecenie także

Każdy się pcha do przodu, palcem w oku babrze!

Lecz to dopiero pilot, pięciu milicjantów

Dwudziestu tajnych panów (ot, w razie awantur)

Potem samochód jeden, drugi, potem trzeci

Potem wojskowy gazik z prasą, radiem leci

Lecą do góry czapki, to już nie przelewki

Witają gościa papierowe chorągiewki!

Dojrzałem kołnierz, ucho i brew kędzierzawą

Błyszczący hełm, lecz to już chyba ktoś z obstawy

Z dziećmi nic nie wyszło — jedno się speszyło

Drugie swą kokardkę czerwoną zgubiło

Więc, nim znaleziono coś zamiast kokardki

Gościa porwał dalej prąd wydarzeń wartki

Jednej minuty nawet wszystko to nie trwało

Co było — przeszło, znikło, z wiatrem uleciało

Tłum się miesza, kręci, tłumem być przestaje

Na opustoszałym placu milicjant zostaje

Wieczór zapada szybko, koniec mojej śpiewki

Walają się po ziemi papierowe chorągiewki

Pół smętnie, a pół śmiesznie zwisa z jakiejś bramy

Napis biało-czerwony: «Serdecznie witamy!»

Der Tag ist hell, obwohl frostig, die Sonne scheint von oben

Der Himmel ist blau, es sind keine Wolken darauf

Es hängt stolz über einem Portal eines Tores

Rot-weiße Aufschrift: "Willkommen!"

Wir standen in einer geraden Reihe entlang der Hauptstraße

Studenten, Mütter, Ehefrauen, Schneiderinnen, Arbeiterinnen

Die Milizwache organisierte uns effizient

Damit keine Hand oder Kopf herausragt

Wo ich daneben stand und spontan winkte

Zwei Vorschulkinder standen da und sahen hübsch aus

Sie sollten verhindern, dass die Gäste unvorhergesehen kamen

Denn auch auf Unvorhergesehenes war vorbereitet!

Als ich drei Stunden weg war, hörte ich ein Geschrei

Ich habe die Fahne gehisst, sie geschickt geschwenkt!

Die Temperatur stieg und damit auch die Aufregung

Alle drängen nach vorne, mit dem Finger in Omas Auge!

Aber das ist nur ein Pilot, fünf Polizisten

Zwanzig geheime Lords (nur im Falle eines Streits)

Dann ein Auto, ein Auto, dann ein drittes

Dann eine Militärzeitung mit der Presse, das Radio läuft

Hüte fliegen hoch, das ist kein Scherz mehr

Papierfähnchen heißen den Besucher willkommen!

Ich sah den Kragen, das Ohr und die Augenbrauen kraus

Ein glänzender Helm, aber es muss jemand von den Leibwächtern sein

Bei den Kindern ist nichts passiert - man war verlegen

Der andere hat seine rote Schleife verloren

Nun, bevor etwas statt eines Bogens gefunden wurde

Der Besucher wurde von dem rasanten Fluss der Ereignisse mitgerissen

Es dauerte nicht einmal eine Minute

Was war - vergangen, verschwunden, mit dem Wind geflogen

Die Menge vermischt sich, dreht sich, die Menge hört auf zu sein

Der Polizist bleibt auf dem menschenleeren Platz

Der Abend fällt schnell, Ende meines Liedes

Auf dem Boden liegen Papierfähnchen verstreut

Halb traurig und halb lustig hängt an einem Tor

Rot-weiße Aufschrift: "Willkommen!"