Hiob - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością

Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny

Parobcy porzucili domy broń i stada

Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy

Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem

I z całej krainy nie pozostał po nas

Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela

Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku

Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci

W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy

Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga

Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem

Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości

Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!*»

Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion

Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi

Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze

Świat Boga i nicość przez Niego mu daną

Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!»

Diese Reise war uns ein Vergnügen

Als wir von den Bergen in die blühenden Täler hinabstiegen

Die Bauern verließen ihre Häuser, Waffen und Herden

Die Verteidiger starben einen heldenhaften Tod

Wir haben Weinberge und Ernten dem Erdboden gleichgemacht

Unsere Hände rauchten von menschlichem Blut und Fett

Und von allem Land bleibt keins hinter uns

Ein Stein auf einem Stein, kein gesunder Mensch

Wir haben die Beute unseres Besitzers gesehen

Übersät mit Krusten und Geschwüren blieb es in den Ruinen

Er hat alle seine Kinder kurz vor unserer Invasion verloren

In den Trümmern eines Hauses, das nachts vom Blitz niedergerissen wurde

Dieser Mann kannte wahrscheinlich die Gnade seines Gottes nicht

Aber er betete ihn immer noch an, wenn auch mit einer unmenschlichen Stimme

Wir standen schweigend da, um ihn zu erledigen, jemand wollte ihn aus Mitleid

Aber angesichts eines solchen Glaubens verlor er seinen Mut

«Als sie meine Frau vergewaltigten – ich lobe die Süße ihres Körpers

Die Brüder meiner Söhne sind weg - ich rede immer noch mit ihnen

Sie haben das Haus zertrümmert - ich küsse die Steine

Sie haben mich zum Mülleimer geschleppt - ich starre in die Sonne

Sie haben meinen Unterbauch zerquetscht - Liebe kann nicht verloren gehen

Sie zogen mir die Zunge heraus – also benutze ich meine Finger, um etwas zu sagen

Sie haben meine Pupillen gezeichnet - denke mit deinen Gedanken

Danke Gott!

Du hast die schönste aller Welten erschaffen!* »

Häuptling der tapferen Bergstämme

Ich möchte ein Gott von Menschen wie diesem Mann sein

Einer reichte aus, um es anzuheben und hochzuhalten

Gottes Welt und das ihm von ihm gegebene Nichts

Obwohl er Ihn mit einem Achselzucken zerstören könnte

«Als sie meine Frau vergewaltigten – ich lobe die Süße ihres Körpers

Die Brüder meiner Söhne sind weg - ich rede immer noch mit ihnen

Sie haben das Haus zertrümmert - ich küsse die Steine

Sie haben mich zum Mülleimer geschleppt - ich starre in die Sonne

Sie haben meinen Unterbauch zerquetscht - Liebe kann nicht verloren gehen

Sie zogen mir die Zunge heraus – also benutze ich meine Finger, um etwas zu sagen

Sie haben meine Pupillen gezeichnet - denke mit deinen Gedanken

Danke Gott!

Du hast die schönste der Welten erschaffen! »