Landszaft z kroplą krwi - Jacek Kaczmarski

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice

Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki

By drżeć mieli o co rodzice

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal

Gdy przetnie już słońce — jak wiśnię

Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać

W szuwarach histeria panoszy się żabia

I tryton w akwarium zamiera…

I ty — nagle cicha — nie spuszczasz mnie z oka

W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka

Bym blisko był - tutaj i teraz

To noc tylko — mówię - nie pierwsza… — przerywasz

Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa

Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę

Objęta — w przeczutą wsłuchujesz się grozę

Za ścianą świat miota się w telewizorze

Na własną się łaszcząc padlinę

Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!

Więc trzymam się ciebie rękami obiema

By wiedzieć, że chociaż ty jesteś

I toczy nas noc po przepaściach ciemności

Splecionych jak węże w znak nieskończoności

Swych skór ogłuszone szelestem

Podwójne nam tętno godziny odmierza

Leżymy pośrodku rybiego pęcherza

I ciemne unosi nas morze

Nie od nas zależy, co z nami się stanie

Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie

Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze

Za błoną się wiją płomieni jelita

Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka

Aż przestrzeń od żaru drga

I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka…

Leżymy bezbronni na dłoni poranka

Nie w mocy, by cieszyć się z dnia

Vor dem Fenster liegt eine Wiese wie ein üppiger Urwald

Stiele, Blätter und Stängel in einem verschanzten Labyrinth

Durch unermüdliche Regenwürmer

Hinter der Wiese - der See, Kinder im See

Sie planschen jeden Tag ziellos herum, für Bastarde

Dass die Eltern zittern sollten

Der See endet mit einem sanften Anstieg

Auf dem abends Rehe grasen

Und der Mäher wird in der Abenddämmerung ersticken

Ein lila Rasiermesser bewegt sich den Hügel hinauf

Und ein Oval aus Blut tropft ihre Klinge hinunter

Wenn die Sonne kreuzt - wie eine Kirsche

Die Hunde hören auf zu reden, die Kinder hören auf, Ärger zu machen

Im Schilf breitet sich die Hysterie bis zum Frosch aus

Und der Triton im Aquarium stirbt ...

Und du – plötzlich still – wendest deine Augen nicht von mir ab

Es gibt ein tiefes Gebet in der Stille deiner Arme

Darf ich nah sein – hier und jetzt

Es ist erst Nacht – sage ich – nicht die erste … – du hörst auf

Du legst deine Hand auf deine Lippen, eifrige Priesterin

Damit ich in einer Stunde nichts Falsches sage

Umarmt - du lauschst dem Schrecken mit deiner Vorahnung

Hinter der Mauer tobt die Welt im Fernsehen

Aas allein verwöhnen

Da ist nichts vor dem Fenster, nichts, nichts!

Also halte ich dich mit beiden Händen fest

Zu wissen, dass du es zumindest bist

Und die Nacht rollt uns durch den Abgrund der Dunkelheit

Verschlungen wie Schlangen im Zeichen der Unendlichkeit

Ihre Haut wird von einem Rascheln betäubt

Die doppelte Herzfrequenz von Stunden wird von uns gemessen

Wir liegen mitten in der Fischblase

Und das dunkle Meer hebt uns

Es liegt nicht an uns, was mit uns passiert

Also versuche ich, auf eine zitternde Membran zu sehen

Dämmerung, Wiese und Kinder im See

Die Flammen des Darms winden sich hinter der Membran

Der Kehlkopf des Feuers schluckt zerquetschte Regenwürmer

Bis der Raum vor Hitze vibriert

Und unsere Blase platzt wie eine Seifenblase ...

Wir liegen wehrlos auf der Palme des Morgens

Nicht in der Macht, deinen Tag zu genießen