Laputa - Jacek Kaczmarski

Głupio jest żyć wśród mądrych ludzi

Co świat do końca zrozumieli

I o nic się nie muszą trudzić,

Nie wiedzieć, czego nie wiedzieli.

Znając Zasadę i Mechanizm

W Muzykę zasłuchani Sfer

Wiecznie unoszą się nad nami

Jak nad ruchomą kartą zer.

Trzeba uderzać ich po uszach

By w żywy się wsłuchali los —

Trzeba uderzać ich po ustach

By mogli własny wydać głos.

Ale króciutko trwa ocknienie

Nim wrócą we wszechwiedny sen,

A nam, z pałaców ich, kamienie

Lecą na głowy w biały dzień.

Nie wiedzą już, choć wiedzą wszystko

Jak zwykłe bułki się wypieka,

Jak chronić źródło, by nie wyschło,

Jak łatać dach, by nie przeciekał.

Nikt nigdy ich już nie obudzi,

Śmiech z klątwą się na usta cisną…

Głupio jest żyć wśród mądrych ludzi

Z ich piękną Latającą Wyspą.

Es ist töricht, unter klugen Leuten zu leben

Was die Welt bis zum Ende verstanden hat

Und sie müssen sich um nichts kümmern,

Sie wissen nicht, was sie nicht wussten.

Das Prinzip und den Mechanismus kennen

Sphären, die Musik hören

Sie schweben für immer über uns

Wie oben eine sich bewegende Karte aus Nullen.

Du musst ihnen auf die Ohren hauen

Lass sie lebendig dem Schicksal lauschen -

Du musst sie auf die Lippen schlagen

Damit sie ihre eigene Stimme machen können.

Aber es dauert nur eine kurze Zeit, um aufzuwachen

Bevor sie zum allwissenden Traum zurückkehren,

Und von ihren Palästen haben wir Steine

Sie fliegen am helllichten Tag auf dem Kopf.

Sie wissen es nicht mehr, obwohl sie alles wissen

Wie gewöhnliche Brötchen gebacken werden,

So schützen Sie die Quelle, damit sie nicht austrocknet,

Wie man das Dach flickt, damit es nicht leckt.

Niemand wird sie jemals wieder aufwecken

Ein verfluchtes Lachen wird deine Lippen zerquetschen ...

Es ist töricht, unter klugen Leuten zu leben

Mit ihrer wunderschönen Flying Island.