Legenda o miłości - Jacek Kaczmarski

On ją dostrzegł nagle, ona go dojrzała

I świat im zniknął z oczu, jak z dmuchawca puszek

Ciało — jak powietrza — zapragnęło ciała

I czujnie się jęły obwąchiwać dusze

Tyle niepewności i odwagi tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Liczyli razem gwiazdy, biedronki i ptaki

Bo na siebie liczyć nie śmieli na razie

Każdy gest — sygnałem, każdy uśmiech — znakiem

Los — szyderczym szyfrem, astrologią wrażeń

Tyle prawd przewrotnych i tajemnic tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Aż wręczył jej tulipan: prężny, łebski, gładki

Purpurą nabrzmiały, jak płonącym mrokiem

A ona na to róży rozchyliła płatki

By spłynęły po nich życionośne soki

Tyle tkliwych lęków w nieuchronnej sile!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Misterium energii — wulkan, błyskawice

Szramy po pazurach i chwalebne sińce;

Zachłanną bachantkę skrzesał z bladolicej

Ona — z trubadura — swego barbarzyńcę

Tyle zapamiętań i przebudzeń tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Gniazdo i pisklęta, spełnione pragnienia

Uznali więc, że teraz stać ich już na wszystko:

Za dnia naprawiali usterki istnienia

Nocą przy kominku strzegli paleniska

Tyle dobrej woli, próżnych trudów tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

On ją zaczął zdradzać, choćby i w marzeniach

Ona drżała — czując cudzych oczu dotyk…

Czas im siebie skąpił na wspólne olśnienia

W bitwy się zmieniały codzienne kłopoty

Tyle w nich oskarżeń i winy w nich tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę

I dopadł ich spokój.

Ani się spostrzegli —

Już grzali zziębłe stopy, choć wygasł kominek

I jeszcze z nawyku stare kłótnie wiedli

Gdzie miłość błądziła, jak zbędny przecinek

Tyle niespełnienia i przesytu tyle!

Ale już wiedzieli, że tylko przez chwilę…

Aż jemu się zmarło i ona w ślad za nim

Odeszła między gwiazdy, ptaki i biedronki

Wszak byli na wieczność w sobie zakochani

Nie cierpiąc nawet w kłótniach najkrótszej rozłąki

Tyle było życia — konania w nich tyle…

Ani nie poczuli, że tylko przez chwilę

Er sah sie plötzlich, sie sah ihn

Und die Welt verschwand aus ihrem Blickfeld, wie aus einer Löwenzahndose

Der Körper – wie die Luft – wollte einen Körper

Und sie fingen an, wachsam Seelen zu schnüffeln

So viel Ungewissheit und so viel Mut!

Beide wussten das nur für einen Moment ...

Sie zählten Sterne, Marienkäfer und Vögel zusammen

Denn sie trauten sich noch nicht, auf sich selbst zu zählen

Jede Geste – ein Signal, jedes Lächeln – ein Zeichen

Schicksal - eine spöttische Chiffre, eine Astrologie der Empfindungen

So viele perverse Wahrheiten und so viele Geheimnisse!

Beide wussten das nur für einen Moment ...

Bis er ihr eine Tulpe überreichte: schwungvoll, köpfig und glatt

Sie schwollen in Purpur an, wie eine lodernde Dunkelheit

Und dabei öffnete sie die Blütenblätter der Rose

Dass die Lebenssäfte über sie fließen würden

So viele zärtliche Ängste unvermeidliche Kraft!

Beide wussten das nur für einen Moment ...

Das Geheimnis der Energie - Vulkan, Blitz

Krallennarben und herrliche Prellungen;

Er baute den gierigen Bacchanten aus einer blassgesichtigen Frau

Sie - der Troubadour - ihr Barbar

So viele Erinnerungen und Erweckungen!

Beide wussten das nur für einen Moment ...

Nest und Küken, Wünsche erfüllt

Also beschlossen sie, dass sie jetzt alles tun könnten:

Tagsüber reparierten sie die Fehler des Daseins

Nachts bewachten sie den Herd am Kamin

So viel guter Wille, so viel vergebliche Mühe!

Beide wussten das nur für einen Moment ...

Er fing an, sie zu betrügen, sogar in seinen Träumen

Sie zitterte - fühlte, wie sich die Augen eines anderen berührten ...

Die Zeit verbrachte sich mit gemeinsamen Offenbarungen

Alltägliche Probleme wurden zu Kämpfen

Es gibt so viele Anschuldigungen in ihnen und so viel Schuld in ihnen!

Keiner wusste, dass es nur für einen Moment war

Und sie fühlten sich ruhig.

Sie haben es nicht bemerkt -

Sie wärmten bereits ihre kalten Füße, obwohl der Kamin aus war

Und aus Gewohnheit fingen sie an, alte Streitereien auszufechten

Wo die Liebe wie ein unnötiges Komma wanderte

So viel Unzufriedenheit und so viel Sättigung!

Aber das wussten sie bereits nur für einen Moment ...

Bis er starb und sie ihm folgte

Sie ging zwischen den Sternen, Vögeln und Marienkäfern

Schließlich waren sie ewig ineinander verliebt

Nicht einmal die kürzeste Trennung im Streit erleiden

Da war so viel Leben – so viele starben in ihnen …

Sie hatten auch nicht das Gefühl, dass es nur für einen Moment war