Manewry - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński

Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo — nie pamiętam już

Brak nam powietrza słów i snu

W gardłach — zaschniętej śliny kurz

Jak okiem sięgnąć w strony dwie

Okopów linie ciągną się

A my czekamy — mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas!

Powiecie — śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda — co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd

Gdzie horyzonty wrogie się mglą

Inaczej zaś polowy sąd

A dać się swoim — to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła

Wszystko jest strategiczną grą

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz

Co będzie jeśli trafią nas

Odpowiedź jedna musi być:

Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk!

I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz

Wokół wybuchy czarnych krzaków

Dym!

Huk!

I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie

Jak w klatce ptak spłoszony — puls

Więc żyję!

Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go!

On widzi mnie!

Strzał!

Ból!

I lecę z nóg!

Leżę - przy ziemi trzymam twarz

Swój własny oddech czuję z niej

Z dali co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał

Wstrzymuję przerażony dech

To tych co przeżyli boju szał

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż!

Zastygam i Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy

Strzał!

Dobili mnie.

— Zbudź się - Otwieram oczy — pole

Kolega — okop — flagi żerdź.

Zmrok.

Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy.

Śniąc śmierć.

Sie lassen uns hier regungslos verharren, wie lange – ich weiß es nicht mehr

Uns fehlt die Luft der Worte und der Schlaf

In den Kehlen getrockneter Speichel, Staub

Zwei Seiten so weit das Auge reicht

Die Linien der Schützengräben gehen weiter

Und wir warten - die Zeit vergeht

Und sie schicken uns immer noch nicht zum Angriff!

Sie werden sagen - es gibt keinen Grund zur Eile!

Und das ist die Wahrheit – was gibt es zu verbergen?

Aber wenn wir in die Schützengräben geschickt werden

Irgendwann muss es ein Angriff sein!

Von hier aus gibt es nur einen Weg

Wo feindselige Horizonte verschwimmen

Ansonsten Feldgericht

Und sich Ihrem hinzugeben - das ist ein fetter Fehler!

Schließlich sind es nur Manöver

Die Gläser glänzen auf den Hügeln des Fernglases

Alles ist ein strategisches Spiel

Wobei ich mitmachen muss!

Fragt ein Kollege immer wieder

Was, wenn sie uns schlagen?

Eine Antwort muss lauten:

Wir werden einfach nicht leben!

Schrei!

Und wir greifen an

Zu den exponierten Hängen der Hügel

Ringsum stehen schwarze Büsche

Rauch!

Knall!

Und man sieht nichts mehr!

Mein Kopf flattert vor Panik

Wie ein verängstigter Vogel in einem Käfig - ein Puls

Ich lebe also!

Sind das leere Patronen?

Könnte es Kugelblindheit sein?!

Dann bleibe ich stehen

Wo ist der Freund, wo ist der Feind?!

Ich kann ihn nicht sehen!

Er sieht mich!

Schuss!

Schmerz!

Und ich fliege von meinen Füßen!

Ich lüge – ich halte mein Gesicht zu Boden

Ich spüre meinen eigenen Atem von ihr

Von weitem wurde meins von dem Schrei absorbiert

Drei Sanitäter kommen ...

Hin und wieder höre ich einen trockenen Schuss

Ich halte meinen verängstigten Atem an

Es ist für diejenigen, die den Kampfrausch überlebt haben

Er bringt diese drei um!

Sie sind gleich um die Ecke!

Ich erstarre und sie nähern sich und beugen sich vor ...

Ich sehe drei bekannte Gesichter

Schuss!

Sie haben mich getötet.

- Wach auf - ich öffne meine Augen - das Feld

Ein Kollege - ein Graben - Fahnenstange.

Einbruch der Dunkelheit.

Wir warten immer noch darauf, dass wir an der Reihe sind.

Wir leben.

Tod träumen.