Ostatnie Dni Norwida - Jacek Kaczmarski

Piękno jest na to żeby zachwycało

Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny

W której — minąwszy przeznaczeń mielizny

Warto zanurzyć obolałe ciało

Pychy się wyzbyć

Grobowce Piękna — kosztowne artyzmy

Których wieczności wzór — piramid stałość

Na duszę kładą tylko plamę białą

Jak bandaż kłamstwa co owija blizny

By nie bolało

A nad Sekwaną pochylona gałąź

Żywa pod blaskiem corocznej siwizny

Wspomina drzewo układane w pryzmy

Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość

W czas wielkiej schizmy

Ściemniała belka w narożniku izby

W której się kiedyś na ludwiki grało

Dobrze pamięta choć wygięta w pałąk

Czas gdy Moliera psy uliczne gryzły

Z Pana pochwałą!

Tu Marsyliankę też się poznawało

Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy

I bruk paryski był - jak nigdy — żyzny

Bo gilotyna grała aż chrupały

Karki w bieliźnie

Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk

Szańce Komuny w bieg życia wessało

I świat w bezduszną obrasta dojrzałość

Knuty z jedwabiu przemysł socjalizmy

Nabite Działo!

Ręce grabieją wino całkiem kwaśne

Na rękawiczki braknie mi pieniędzy

I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej

A przecież przez nią i to dla niej właśnie

Umieram w nędzy…

Więc cóż jest piękno?

Wód słoneczne bryzgi?

Diament w popiołach?

Pamięć?

Doskonałość?

Gdyby to tylko — byłoby za mało!

Dusza rozpięta raz na Krzyżu myśli

Wyrazi — Całość!

Schönheit ist dazu da, entzückend zu sein

Ich kenne kein schöneres Vaterland als es ist

In dem - das Schicksal der Untiefen bestanden hat

Es lohnt sich, einen wunden Körper einzutauchen

Stolz loszuwerden

Gräber der Schönheit - kostspielige Kunstfertigkeit

Wessen Ewigkeitsmuster - die Beständigkeit der Pyramiden

Sie hinterlassen nur einen weißen Fleck auf der Seele

Wie ein Lügenverband, der die Narben umhüllt

Dass es nicht weh tun würde

Und ein gebogener Ast über der Seine

Es lebt im Schein der einjährigen grauen Haare

Er erinnert sich, dass der Baum in Haufen gestapelt wurde

Als der Templerkönig seine Pracht verbrannte

In der Zeit des großen Schismas

Ein schwacher Balken in der Ecke des Zimmers

In dem früher Ludwiki gespielt wurde

Sie erinnert sich gut, obwohl sie ein Stirnband trägt

Die Zeit, als Molières Straßenhunde zubiss

Mit dem Lob des Herrn!

Hier lernte sich auch Marseillaise kennen

Als die Pfeifen die Freiheit der Menge verkündeten

Und das Pariser Pflaster war - wie nie zuvor - fruchtbar

Weil die Guillotine knirschte

Hälse in Unterwäsche

Nach Bonaparte verebbte das Echo der Beleidigungen

Es saugte die Wälle der Kommune in den Lauf des Lebens

Und die Welt wächst in seelenloser Reife

Knuty Seidenindustrie des Sozialismus

Geladene Kanone!

Die Hände reiben den Wein ziemlich sauer

Ich habe nicht genug Geld für Handschuhe

Und der kalte Gedanke will nicht schneller fließen

Und wegen ihr, und das ist für sie

Ich sterbe in Armut ...

Was ist Schönheit?

Sonnenwasser spritzt?

Diamant in der Asche?

Speicher?

Perfektion?

Wenn es nur nicht genug wäre!

Eine Seele streckte sich einst auf das Kreuz der Gedanken

Er wird ausdrücken - Das Ganze!