Pijak - Jacek Kaczmarski

Pijany poeta ma za złe że klaszczą

Że patrzą na niego ciekawie

Że każdy mu nietakt łaskawie wybaczą

Poeta wszak wariat jest prawie

Nie chodzi po ziemi współżyje z duchami

Ich mowę na wylot zna przecież

I cóż że ogląda się wciąż za trunkami

Alkohol nie szkodzi poecie

Kochają go bardzo drwiąc z rąk jego drżenia

Ta drwina współczucia ma nazwę

Ugoszczą przytulą ukoją cierpienia

A on mimo wszystko ma za złe

Do łez się zamartwią że znowu nic nie jadł

Że pali za dużo i nie śpi

Że w oczach mu tańczy szaleńcza zawieja

A oni pragnęliby pieśni

Zakocha się szczerze trzy razy na tydzień

I wtedy zstępuje na ziemię

Czasami w połowie wieczoru gdzieś wyjdzie

Czasami wpół słowa zadrzemie

A oni się wtedy po cichu rozzłoszczą

Że nie dba gdy w krąg niego siedzą

Lecz czegoś mu jednak naprawdę zazdroszczą

Lecz czego zazdroszczą nie wiedzą

Der betrunkene Dichter ärgert sich darüber, dass sie klatschen

Dass sie ihn neugierig ansehen

Dass sie ihm jedes Fehlverhalten verzeihen würden

Schließlich ist der Dichter fast verrückt

Er wandelt nicht auf Erden, er lebt mit Geistern

Schließlich kennt er ihre Sprache durch und durch

Nun, Sie suchen immer noch nach Getränken

Alkohol schadet dem Dichter nicht

Sie lieben ihn sehr und verspotten seine zitternden Hände

Dieser Spott des Mitgefühls hat einen Namen

Sie werden dich umarmen und dein Leiden lindern

Und er hält es immer noch dagegen

Sie werden zu Tränen gerührt sein, dass er wieder nichts gegessen hat

Dass sie zu viel raucht und wach ist

Dass ein verrückter Wind in seinen Augen tanzt

Und sie hätten gerne Lieder

Er verliebt sich dreimal pro Woche wirklich

Und dann kommt er auf die Erde

Manchmal geht er mitten am Abend irgendwo aus

Manchmal macht ein halbes Wort ein Nickerchen

Und dann werden sie lautlos wütend

Dass es ihm egal ist, wenn sie um ihn herum sitzen

Aber sie beneiden ihn wirklich etwas

Aber worauf sie eifersüchtig sind, wissen sie nicht