Pustynia 80 - Jacek Kaczmarski

Wielbłądy upadają ze zmęczenia

Piach oczom wzrok odbiera, w zębach zgrzyta

Nasz ślad za nami znika w okamgnieniu

O zagubioną drogę nikt nie pyta

Wtem słychać gniewny pomruk poganiaczy

Wymownie kładą dłonie na kindżały

Żądają wina kobiet i zapłaty

Klną jawnie nas wyprawę i świat cały

A my już chyba znamy kres podróży

Patrzymy póki jeszcze starczy siły

Jak w piasku wiatr nam przyszłość wróży

W zbiorowe dawnych wypraw dmąc mogiły

Przewodnik zagubionej karawany

Unosi się w strzemionach

Słońce świeci

Kolejne tworzy nam fatamorgany

Oazy obiecuje

Naszym dzieciom

Kamele fallen vor Erschöpfung

Die Augen sind mit Sand verdunkelt und die Zähne knirschen

Unsere Spur hinter uns verschwindet blitzschnell

Niemand fragt nach der verlorenen Straße

Dann ist das wütende Murmeln der Stöcke zu hören

Sie legen beredt ihre Hände auf Dolche

Sie fordern Frauenwein und Bezahlung

Wir werden offen von der Expedition und der ganzen Welt verflucht

Und das Ende der Reise kennen wir bereits

Wir schauen, solange noch genug Kraft da ist

Wie der Wind im Sand ist die Zukunft für uns vorhergesagt

In kollektiven alten Expeditionen, die Gräber sprengen

Verlorener Karawanenführer

Es steigt in den Steigbügeln

Die Sonne scheint

Die nächsten schaffen Wunder für uns

Oasis verspricht

An unsere Kinder