Starosc Owidiusza - Jacek Kaczmarski

Cóż, że pięknie, gdy obco — kiedyś tu będzie Rumunia

Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne

Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny

Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem

Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty

Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto

Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk — niepiśmiennych

Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską

Z dala od dworu i tłumu — cóż to za cena wygnania?

Mówiłem wszak sam — nad poezją władza nie może mieć władzy

Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera

Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić

Rzymu mego kolumny!

Wróg z murów was powydziera

I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!

Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja

Z szacunkiem śmiejąc się z. czci, jaką oddaję słowu

Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach

Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy — co mają

Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem

Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk:

Na pajęczynie wyrazów — barwy, zapachy i dotyk

Łąki, pałace i ludzie — drżący Rzym mojej duszy —

Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty

Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn

Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję

Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza

Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze — już Czarne — faluje

I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza

Nun, es ist schön, wenn Fremde - Rumänien eines Tages hier sein wird

Gespült von den Wellen des Meeres, das schwarz werden wird

Aus Barbaren in Schaffellmänteln wird eine aufstrebende Nation

An der Trajanssäule, Handel mit Kleingewerbe

Ich werde sterben, wenn ich sehnsüchtig auf die unmerklichen Gipfel schaue

Sieben Hügel, die der Mensch in die Ewige Stadt verwandelt hat

Von wo aus eroberte Länder, von Hand zu Hand - Analphabeten

Es wird gehen und nicht der Brief des Augustus mit Gnade

Weg von Gericht und Masse – was kostet das Exil?

Schließlich habe ich selbst gesagt - Poesie kann nicht durch Autorität regiert werden

Einen Zirkus in eine Einsiedelei zu verwandeln, nimmt jedoch den Frieden

Denn es ist köstlicher, den Kaiser zu ärgern, als die Kaufleute für Brennmaterial zu reizen

Rom meiner Kolumne!

Der Feind wird dich von den Wänden reißen

Und nur in mir wird deine reine griechische Abstammung bleiben!

Auf diesem einen stütze ich mich, wo sie nicht wissen, was Griechenland ist

Während ich respektvoll über die Ehrfurcht lache, die ich dem Wort schenke

Schlafen, Essen, Würfeln zum Schmerz in einem gebeugten Rücken

Handgeschriebenes Gedicht für die, die genug haben – was sie haben

Schönheit verspricht hier niemand, Schönheit bezahlt man mit Gold

Ich habe verstanden und hier geschaffen, wie eine Spinne aus Ariadne entsteht:

Im Netz der Worte - Farben, Gerüche und Berührungen

Wiesen, Schlösser und Menschen - das zitternde Rom meiner Seele -

Die Geometrie der Ahnenerinnerung ist frei von Hässlichkeit

Ein Spiegel der lebendigen Harmonie von Diamantkrümeln

Die Eingeborenen stehen über mir und riechen nach Knoblauch, und ich kann es riechen

Wie ich zu einem Brief an die Hauptstadt werde, der niemanden bewegt

Eines Tages wird Rumänien hier sein, das Schwarze Meer ist wogend

Und der Boden des Liedes wird zu Ovids Körper und Welt