Syn marnotrawny - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Jestem młody, nie mam nic i mieć nie będę.

Wokół wszyscy na wyścigi się bogacą,

Są i tacy, którym płcą nie wiem za co,

Ale cieszą się szacunkiem i urzędem,

Bo czas możliwości wszelakich ostatnio nam nastał…

Mogę włóczyć się i żyć z czego popadnie,

Mogę okraść kantor, kościół czy przekupkę,

Żyć z nierządu albo doić chętną wdówkę,

Paradować syty i ubrany ładnie —

A chyłkiem jak złodziej o zmroku wymykam się z miasta…

Mogłem uczyć się na księdza lub piekarza

(Duch i ciało zawsze potrzebują strawy),

Na wojaka mogłem iść i zażyć sławy,

Co wynosi i przyciąga bo przeraża,

A młodość to ponoć przygoda, a wojsko to szkoła…

Mogłem włączyć się do bandy rzezimieszków,

Niepodzielnie rządzić lasem lub rozstajem,

Zostać mnichem i dalekie zwiedzać kraje,

Rozgrzeszając niespokojne dusze z grzeszków,

A chyłkiem przez życie przemykam i drżę, gdy ktoś woła…

Jestem młody, jestem nikim — będę nikim.

Na gościncach zdarłem buty i kapotę.

Nie obchodzi mnie co będzie ze mną potem,

Tylko chciałbym gdzieś odpocząć od paniki,

Co goni mnie z miejsca na miejsce o głodzie i chłodzie…

Ludzie, których widzę - stoją do mnie tyłem:

Ten pod bramą leje, ów na pannę czeka.

Nawet pies znajomy na mój widok szczeka…

Sam się z życia nader sprawnie obrobiłem,

Więc chyłkiem powracam do domu o zmroku — jak złodziej.

Jakaś ciepła mnie otacza cisza wokół,

Padam z nóg i czuję ręce na ramionach,

Do nóg czyichś schylam głowę, jak pod topór.

Moje stopy poranione świecą w mroku,

Lecz panika — nie wiem skąd wiem — jest już dla mnie skończona…

Ich bin jung, ich habe nichts und ich werde nicht.

Jeder rund um die Rassen wird reicher,

Es gibt auch einige, die weinen, egal was,

Aber sie genießen Ansehen und Amt,

Denn die Zeit aller Möglichkeiten ist bei uns neuerdings angebrochen ...

Ich kann wandern und von allem leben, was ich kann

Ich kann eine Wechselstube, eine Kirche oder einen Händler ausrauben,

Für die Prostitution leben oder eine willige Witwe melken,

Parade satt und schön gekleidet -

Und heimlich, wie ein Dieb in der Abenddämmerung, schleiche ich mich aus der Stadt ...

Ich könnte Priester oder Bäcker werden

(Geist und Körper brauchen immer Nahrung)

Ich könnte als Soldat gehen und Ruhm genießen,

Was ist es und zieht an, weil es Angst macht,

Und die Jugend soll ein Abenteuer sein, und die Armee ist eine Schule ...

Ich könnte mich einer Gangsterbande anschließen

Um den Wald oder eine Trennung ungeteilt zu regieren,

Werde Mönch und bereise ferne Länder,

Unruhige Seelen von ihren Sünden freizusprechen,

Und ich schleiche durchs Leben und zittere, wenn jemand ruft ...

Ich bin jung, ich bin niemand - ich werde niemand sein.

Während der Besuche habe ich mir Schuhe und Mantel ausgezogen.

Es ist mir egal, was als nächstes mit mir passiert

Ich möchte nur irgendwo eine Pause von der Panik machen

Was mich mit Hunger und Kälte von Ort zu Ort jagt ...

Die Menschen, die ich sehe, stehen mit dem Rücken zu mir:

Der am Tor gießt, der wartet auf das Mädchen.

Sogar der Hund meines Freundes bellt, wenn er mich sieht ...

Ich selbst habe in meinem Leben sehr gut gearbeitet,

Also komme ich heimlich in der Abenddämmerung nach Hause - wie ein Dieb.

Eine warme Stille umgibt mich,

Ich falle von meinen Füßen und spüre meine Hände auf meinen Schultern

Ich beuge meinen Kopf vor jemandes Füßen wie unter einer Axt.

Meine verletzten Füße leuchten im Dunkeln

Aber die Panik - ich weiß nicht, woher ich das weiß - ist für mich vorbei ...