Niebieski młyn - Marek Grechuta

Noc rozstrzępiona wronami umyka

Przed coraz wyższą trawą poświtania

By nazwać światło nie trzeba języka

Wystarczy oczu przed nim nie zasłaniać

Nad głową dzieje się niebieski młyn

Karmi nas chlebem światła i snu dziennym miodem

Każda barwa zaczyna się od bieli zim

Każde ciepło na ziemi poprzedzone chłodem

Nasze domy nad brzegiem porywistych rzek

Nasze drogi w pobliżu arsenałów broni

Naprzemian przeklinając i wielbiąc nasz wiek

Coraz wyżej jesteśmy głową w nieboskłonie

Kiedyś gałąź ugięta oznaczała broń

Dziś pod wiatrem się chyli tylko albo ptakiem

Pięść ściśnięta powoli odkształca się w dłoń

Nóż staje się narzędziem a chorągiew znakiem

Nasze domy nad brzegiem porywistych rzek

Nasze drogi w pobliżu arsenałów broni

Naprzemian przeklinając i wielbiąc nasz wiek

Coraz wyżej jesteśmy głową w nieboskłonie

Noc rozstrzępiona wronami umyka

Przed coraz wyższą trawą poświtania

By nazwać światło nie trzeba języka

Wystarczy oczu przed nim nie zasłaniać

Nad głową dzieje się niebieski młyn

Karmi nas chlebem światła i snu dziennym miodem

Każda barwa zaczyna się od bieli zim

Każde ciepło na ziemi poprzedzone chłodem

Nasze domy nad brzegiem porywistych rzek

Nasze drogi w pobliżu arsenałów broni

Naprzemian przeklinając i wielbiąc nasz wiek

Coraz wyżej jesteśmy głową w nieboskłonie

Die Nacht wird von Krähen zerrissen und flieht

Vor dem immer höher werdenden Unkraut

Sie brauchen keine Sprache, um das Licht zu benennen

Es reicht aus, Ihre Augen nicht davor zu verdecken

Über uns passiert eine blaue Mühle

Er nährt uns mit dem Brot des Lichts und dem täglichen Honig

Jede Farbe beginnt mit dem Weiß des Winters

Jeder Wärme auf Erden geht eine Erkältung voraus

Unsere Häuser an den Ufern von reißenden Flüssen

Unsere Straßen in der Nähe der Waffenarsenale

Unser Zeitalter abwechselnd verfluchen und verherrlichen

Wir sind das Haupt in den Himmeln, höher und höher

Früher war ein gebogener Ast eine Waffe

Heute beugt es sich nur noch dem Wind oder einem Vogel

Wenn die Faust gedrückt wird, verformt sie sich langsam in die Hand

Das Messer wird zum Werkzeug und das Banner zum Zeichen

Unsere Häuser an den Ufern von reißenden Flüssen

Unsere Straßen in der Nähe der Waffenarsenale

Unser Zeitalter abwechselnd verfluchen und verherrlichen

Wir sind das Haupt in den Himmeln, höher und höher

Die Nacht wird von Krähen zerrissen und flieht

Vor dem immer höher werdenden Unkraut

Sie brauchen keine Sprache, um das Licht zu benennen

Es reicht aus, Ihre Augen nicht davor zu verdecken

Über uns passiert eine blaue Mühle

Er nährt uns mit dem Brot des Lichts und dem täglichen Honig

Jede Farbe beginnt mit dem Weiß des Winters

Jeder Wärme auf Erden geht eine Erkältung voraus

Unsere Häuser an den Ufern von reißenden Flüssen

Unsere Straßen in der Nähe der Waffenarsenale

Unser Zeitalter abwechselnd verfluchen und verherrlichen

Wir sind das Haupt in den Himmeln, höher und höher